Listopad 2009 - Czerwiec 2010

Opór materii i dwa Anioły Stróże

Dwie kreski na teście. Czyli jednak mały Ktosiek postanowił zamieszkać pod moim sercem.
Taka magiczna chwila, a spędzana w najmniej magicznym miejscu - w toalecie :) (jakoś trzeba zdobyć materiał testowy na pasek).
Tak więc początek już znacie - zaczęło się w toalecie, a gdzie zakończyć?
Pierwsza myśl - ponieważ jestem "egzemplarzem" nie "pierwszej świeżości" (w żargonie lekarskim określana jestem jako stara pierwiastka) - no to oczywiście, że w szpitalu. Czar rzucany przez biały kitel działa - no bo gdzie będę/będziemy najbezpieczniejsze i najbardziej profesjonalnie „obsłużone", jak nie tam, pod okiem lekarzy i w otoczeniu wszelkiego rodzaju aparatury medycznej?
Zwłaszcza, że narodzinom pierwszego dziecka towarzyszy swoisty niepokój przed nieznanym. Przecież wszystko wydarza mi się po raz pierwszy. Pierwszy raz czuję ruchy mojego dzieciątka, pierwszy raz poczuję skurcze, pierwszy raz odejdą mi wody płodowe, pierwszy raz będę rodzić, pierwszy raz nasze spojrzenia się spotkają, pierwszy raz tulić będę ją w ramionach...
Więc może warto zadbać, żeby zakończenie przygody jaką jest ciąża i rozpoczęcie nowej już jako matka i jej dziecko odbywało się w sprzyjających „okolicznościach przyrody"?
Szpital? - tak, to jest najbardziej odpowiednie miejsce. Jakoś wdrukował mi się taki stereotyp, że kobieta sama nie jest zdolna urodzić - potrzebuje całego sztabu różnej maści "pomagierów" od oksytocyny począwszy, poprzez znieczulenia, na lekarzu i cesarce skończywszy.
Ale wraz z powiększającym się brzuchem coraz częściej dopadały mnie pytania i wątpliwości stawiające całą tę wspomagającą aparaturę pod znakiem zapytania.
Bo gdzie wśród tego szpitalno-lekarskiego arsenału jest miejsce na intymny, osobisty kontakt z nowym człowieczkiem? Przecież to jest najbardziej magiczna chwila w życiu kobiety, w życiu tworzącej się rodziny!!!!. Dodatkowej obsadzie i widowni - dziękujemy. Jest tu zbędna.

Zapragnęłam, żeby pierwsze słowa, którymi powitam moje dzieciątko - „Witaj Maleńka w domu, cieszę się, że już jesteś z nami" były odzwierciedleniem rzeczywistości.
Poczułam, że najlepszym, najbezpieczniejszym miejscem jest przecież dom.
Ostatecznym, decydującym wydarzeniem była lektura książki położnej Ireny Chołuj zawierającej relacje z porodów domowych.
Klamka zapadła - rodzę w domu. Rozpoczęły się „manewry wojenne" (a miałam co zwalczać).
Opór materii napotkałam ogromny. Najpierw ze strony mojego lekarza prowadzącego, który mimo, że ciąża przebiegała wzorcowo na wieść o mojej decyzji rodzenia w domu zaczął roztaczać przede mną wizje wszelkich możliwych powikłań i komplikacji. O mało co, a uwierzyłabym, że ja jako kobieta zagrażam mojemu dziecku i nie jestem w stanie wydać je na świat samodzielnie. Mój mąż też sceptycznie i z wielką obawą podchodził do tej ideii. A we mnie rosło przekonanie, że ja jako kobieta posiadam w sobie siłę zdolną do samodzielnego wydania na świat swojego potomstwa, że natura dając mi przyzwolenie na zaistnienie we mnie cudu życia, daje jednocześnie siłę na sprowadzenie tego cudu życia do naszego świata.
Ostatecznie mąż zrezygnowany powiedział, że decyzja należy do mnie, jemu pozostaje tylko pomagać, lekarz - nieprzekonany, a rodzice dowiedzieli się o wszystkim w ostatnim momencie (zaoszczędziło to wielu dodatkowych dni zmartwień mojej mamie).

Na początku byłam święcie przekonana, że robię to tylko i wyłącznie dla dobra mojego Maluszka.
Dla Niej narodziny to jest przecież podróż w „totalne nieznane". Z zacisza mojego wnętrza wyjdzie na świat, który dla niej będzie jedną wielką Nieznaną.
Niech więc Jej pierwsze chwile na tym świecie będą dla Niej najbardziej optymalne (w zaciszu domowym, w półmroku, względnym spokoju i przy udomowionej florze bakteryjnej).

Dopiero po porodzie uświadomiłam sobie, że ten poród domowy potrzebny był mnie samej. Żeby uzmysłowić sobie swoją siłę jako kobieta, żeby umocnić siebie w przekonaniu, że potrafię nawiązać współpracę z moim ciałem. Że moje ciało jest w posiadaniu pierwotnej mocy zdolnej do cudu
narodzin.
Nie chciałam rodzić w szpitalu również i z tego względu, że znając swoją naturę pewnie potulnie spełniałabym wszystkie zalecenia lekarzy. Nie miałabym zapewne odwagi do upierania się przy własnym zdaniu, do zawierzenia swojej intuicji; poddałabym się procedurom szpitalnym (czyli
szybko, rutynowo, bez ceregieli) i już.
Podejmując decyzję o porodzie w domu miałam wewnętrzne przekonanie i pewność, że wszystko będzie w porządku. W skrytości serca poprosiłam wszystkie przeszłe kobiece pokolenia mojej
rodziny o wsparcie duchowe.

A jak to wyglądało w praktyce:
Ponieważ księżyc ma duży wpływ na mnie, podskórnie czułam, że Mała na swoje narodziny wybierze sobie okres pełni. W ostatnią październikową sobotę w związku ze zbliżającym się świętem wszystkich świętych i dniem zadusznym poszliśmy z mężem na groby. Potem wysłałam go do rodziny, a sama podreptałam do kościoła bo coś czułam, że w niedzielę mogę być "zajęta" całkiem czymś innym. Wieczorem powiedziałam mężowi, że dziś będę rodzić, co on skwitował śmiechem.
Około 1.30 obudziły mnie pierwsze skurcze. Pomyślałam, że może mi się przywidziało, ale jak się powtórzy to znaczy, że się zaczyna. Póki co śpię dalej. Po 15 minutach znowu, po kolejnych znowu... Mhmm - więc to nie jakieś moje nocne urojenia, ale właśnie moja dziewczynka zaczyna
swoją wyprawę w nieznane, dając mi znak, że to już czas. Że jest gotowa na spotkanie z nami. Obudziłam więc "współtwórcę" całego tego zamieszania i poprosiłam, żeby zaczął notować czas, w jakim pojawiały się skurcze.
I tak męża z kartką i ołówkiem w ręku, a mnie cicho stękającą zastał poranek. Rano wysłałam
sms-a do umówionej położnej, że będzie nam potrzebna i sapałam sobie dalej. Koło południa zadzwoniła zaciekawiona jak się rozkręcamy, a ponieważ nadchodził skurcz postękałam jej do słuchawki. Musiałam bardzo wczuć się w rolę, bo Kasia (położna) zapytała czy chcę rodzić sama, bo na jej ucho to już tuż, tuż i że w takim razie musi się zbierać, podjechać po Ilonę (drugą położną) i przyjechać do nas.
Po przyjeździe i zbadaniu oceniona zostałam na jakieś 8-9cm rozwarcia więc z radością i niejakim zdziwieniem pomyślałam sobie, że osławioną, krytyczną "siódemkę" mam już za sobą.
Położne dyskretnie wycofały się, umożliwiając mnie i mojemu mężowi przeżywanie porodu we dwoje, będąc jednak gotowymi na każde nasze zawołanie. Takie dwa Anioły stróże J.
Niestety potem wszystko trochę zwolniło i położne zaproponowały mi mały spacer po schodach. Po takiej „ścieżce zdrowia" i zaaplikowaniu lewatywy (na moją prośbę) zaczęłyśmy przyspieszać. Najpierw "rodził się" pęcherz (wprawiając mojego męża w lekki popłoch), który w pewnym momencie pękł
no i "przeszliśmy" do drugiego etapu - parcia.
Dziecinka dzielnie torowała sobie drogę na ten świat. Ponieważ miała dużą główkę położna zaproponowała nacięcie... ale nie zdążyła, bo przyszedł skurcz i przy akompaniamencie mojego okrzyku wyskoczyła nasza Maleńka, która od razu wylądowała w moich ramionach. Cudowna, magiczna chwila - tak w końcu móc tulić do siebie swój prywatny, mały Cud.
Na drugim planie odbywało się rodzenie łożyska, ale to było mało istotne, bo całą moją uwagę skupiała na sobie moja Córeczka...


25 listopad 2009
pierwsze schody
Po dwóch tygodniach od porodu rozpoczęła się walka o uniknięcie szpitala i utrzymanie karmienia piersią.
Mała Hania się rozleniwiła i pierś traktuje jako cudowny usypiacz zapominając, że żeby się najeść i urosnąć to trzeba włożyć w to troszkę wysiłku i mocno ssać, a nie chrapusiać.
Na razie ostro walczymy z zasypianiem Hani, latkatorem i psychiką, żeby pozwoliła zapełnić choćby połowę laktatorowej butelki.


26 listopad 2009
wielki mały sukces
...czyli 30 gram na plusie
Jak to człowieka mogą takie małe ilości ucieszyć.
Jestem po konsultacji z Asią - doradcą laktacyjnym.
Dostałyśmy plan działania, czyli: karmienie, odbicie, ściąganie, dokarmianie tym co udało się ściągnąć, i tak w koło. W praktyce zlewa się to prawie, że w jeden i ten sam cykl technologiczny czyli jak kończę odciąganie to raptem pozostaje 30 do 60 min na sen i wszystko zaczynamy od nowa.
Ciężki był pierwszy dzień kiedy to piersi tryskały mlekiem, ale do laktatora udawało mi się odciągnąć raptem 4mml. Każda kropelka była na wagę złota.
Piersi mleka nie chciały puścić, za to z oczu łzy leciały jak z fontanny.
Na szczęście dziś udało mi się zwiększyć produkcję do 10mml, a potem to nawet i po 20mml :).
Jak to czasem tak niewiele do szczęścia potrzeba - raptem kilka mml i kilka gramów.
Mam nadzieję, że Haneczkę uda nam się "utuczyć" jak gąskę.
Strasznie się cieszę, czytając forum mam z podobnymi problemami, że inne mamy przewalczyły problem i że wszystko teraz jest ok.
Dla mnie to też sygnał, że może uda się i nam.


27 listopad 2009
Mamy z Hanią do odrobienia niestety około 500 gram.
Trochę martwiły mnie puste fałdki na nóżkach i chudziutkie rączki, ale ponieważ położna środowiskowa jakoś specjalnie mnie na to nie uczuliła pomyślałam, że wszystko jest w porządku zwłaszcza, że Ssaczka prawie cały czas wisiała mi przy piersi (niestety dla niej to był sposób na
wprowadzenie sie w błogostan, a nie na solidne najedzenie się).

Za nami jak na razie dwa dni na plusie (30+50gram).

Zobaczymy jak będzie dziś.

Liczę, że tendencja się utrzyma.


1 grudzień 2009
Ech, życie.
Praktyka zmusiła mnie do weryfikacji moich niektórych wyobrażeń o macierzyństwie.
Przecież miało być tak błogo - pulchniutki, uśmiechnięty bobasek przy piersi.
A w rzeczywistości spotkały mnie poranione brodawki, ze strupami włącznie, mechanizacja ściągania pokarmu, skrupulatne liczenie każdej spływającej kropli, żmudne notatki, notoryczne niewyspanie się (męża nie da się podłączyć zamiast mnie do laktatora) - ech ta moja błoga nieświadomość przedporodowa :)
Ale wszystkie te małe niedogodności odpływają w siną dal jak tylko spojrzę na córeczkę i na minki jakie stroi do mnie i do świata zewnętrznego
- człowiek zapomina o bożym świecie i tylko patrzyłby i patrzył...


4 grudzień 2009
Hania nadrabia straty - już taka dobra przedkryzysowa kostka masła (260 gram) została "odzyskana". I od razu świat nabiera dla mnie innych barw.


9 grudzień 2009

Dziś Hania miała "przegląd generalny" i przy okazji podpytałam lekarza o jego zdanie na temat szczepionek. Generalnie nie jest zwolennikiem szczepień na rotawirusy, pneumo i menigo jeśli dziecka nie ma się zamiaru wysyłać do żłobka. Poza tym zawartość szczepionki jest taka sama i dla noworodka i dla starszego dzieciaczka (np. przedszkolaka) ,a waga tych dzieci różni sie diametralnie. W szczepionce oprócz "tego" właściwego składnika jest wiele "wypełniaczy", których wpływ na dzieciątko nie jest obojętny. A ponieważ waga noworodka jest niewielka, stąd i stężenie tych substancji i ich wpływ na dzieciątko będzie większy. Podsumowując, lekarz nie jest entuzjastą tych wszystkich dodatkowych szczepień i powiększania kont bankowych producentom farmaceutyków.
Hania dostała od niego jego propozycje szczepień i chyba tego będziemy sie trzymać.
A póki co - tyjemy :)


14 grudnia 2009
Muszę się przyznać, że mimo, że to już sześć tygodni minęło, nadal zdarza mi się pogrążyć dom w lekkim chaosie. Na szczęście nie zamierzam brać udziału z teleturnieju pod tytułem "gospodyni idealna" więc o palpitacje serca nie przyprawiają mnie pojawiające się w mieszkaniu to tu, to tam grzechotki, laktatory i inne gadżeciarstwo przynależne do małej istotki Hanią zwanej. A mój mąż
taktownie nie zauważa małego rozgardiaszu jaki czasem powstaje jako konsekwencja płaczu Hani i moich histerycznych reakcji na jej zew (rzucam wszystko i pędzę sprawdzić, czy ktoś przez przypadek nie zakradł się do Hani z niecnym zamiarem dokonania mordu - tak to moje dziewczątko potrafi czasem krzyczeć, jakby rzeczywiście ktoś co najmniej ze skóry chciał ją obedrzeć). Na szczęście zanotowałam, że Hania odkryła niedawno zaskakującą dla niej samej rzecz - że można się obudzić, otwarte i wcale nie trzeba płakać (i nikt jej z tego powodu - braku płaczu - nie będzie robił żadnych przykrości, wręcz przeciwnie), można nawet spróbować się nieśmiało uśmiechnąć do swojej mamy.
Myślę, że wykombinowała sobie, że nie jest obowiązkiem noworodka uruchamiać syrenę za każdym przebudzeniem.

A nas coraz więcej - tzn. Hania sobie tyje w tempie zadowalającym.
Powoli opuszczam już co poniektóre dopajania pokarmem ściągniętym przypomocy laktatora. Rytm karmienia - przynajmniej tego nocnego mamy jużwypracowany. A rano dziewczę grzecznie czeka aż jej "bufet" otworzy oczy i będzie mogła podpiąć się do cyca i zacząć poranne żerowanie.
Hanine czekanie to intensywne wlepianie jej uroczych ślipek w moją twarz, marszczenie czółka (pewnie objawiające w ten sposób jej intensywne skupienie się na telepatycznym przekazie - "obudź się mama, bo ja z chęcią bym coś przekąsiła"), a jak te środki łagodnej perswazji nie odnoszą oczekiwanego rezultatu, Hania do swojego zasobu argumentów dołącza delikatne kopanie maminego brzucha, a w końcu sięga po argument ostateczny - argument dźwiękowy

Poza tym spędzamy czas w iście nieświąteczny sposób - czyli przewijanie, karmienie, śpiewanie piosenek różnej maści (no może to jest jedyny świąteczny akcent - bo i kolędy w przypadku wyczerpania innego repertuaru są na "tapecie"), usypianie, przewijanie, karmienie itd.
Odskocznią są dla mnie spacerki, na których Hania ucina sobie drzemki.
Zauważyłam, że świeże powietrze ma na nią czarodziejski wpływ. Przed wyjściem potrafi się wydzierać wniebogłosy oznajmiając światu wszem i wobec jaką to ma "wyrodną" matkę, która "katuje" ją ubieraniem czapeczki, natomiast zaraz po przekroczeniu progu drzwi milknie jak zaczarowana.

Oprócz tego dziecię "zapuściliśmy" odpuszczając sobie codzienny rytuał kąpania - też odbywał się przy wtórze całej skali głosowej naszej córci. Dopiero niedawno odkryliśmy, że nasza kobietka po prostu uwielbia kąpać się we wrzątku (40 st), a nie w jakiś marnych 37 st. I od tegoodkrycia kąpanie odbywa się w ciszy :).


29 grudnia 2009
I już poświątecznie.
Hania tyje sobie powoli, acz skutecznie (szkoda tylko, że nie w takim tempie, w jakim ja to zrobiłam w czasie pałaszowania świątecznych smakołyków).
Dziś było kolejne badanie. Hania zdrowa tylko, że waga "idzie po bandzie" dolnej granicy poprawności noworodkowo-niemowlęcej. My i tak się cieszymy, że udało nam się przybrać 1060 przez ten miesiąc, ale w dalszym ciągu dla lekarzy i statystyk to mało.
Moja produkcja mleka rozhulała się na całego, ale cóż z tego jak córcia najada się przy piersi, a odmawia "butelkowych dopitek". Ustka "sznuruje" szczelnie i nijak nie znajdzie się ani jedna szczelinka, w którą można by wetknąć butelkowego smoka :(

A poza tym zamówiłam przez internet chustę i właśnie do nas dotarła w pięknej kolorystyce przypominającej wakacje nad morzem (błękit, turkus i piaskowy). Aż sama z miłą chęcią bym się dała zachustować.
Hania nie pała takim zachwytem do tego zakupu :(
Ja całkiem zadowolona z moich twórczych chustowych wiązań wkładam Hanię do środka, a ona daje mi do zrozumienia, że jednak coś jest nie tak.
Więc pewnie wybiorę się na jakieś piątkowe spotkania mam chustujących do ośrodka Kinezis w celu doszkolenia i pokazania Hani, że inne dzieciaczki uwielbiają tę formę noszenia.

 

10 stycznia 2010
Medela...
... widzę, że uratowała niejednej kobiecie i niejednemu noworodkowi przyjemność z podążania mleczną drogą. Do takiej właśnie konkluzji doszłam po rozmowie z zaprzyjaźnioną „potrójną" mamą. Ja na jakieś trzy tygodnie zawarłam bliższą znajomość z osprzętem tej firmy. Ale ponieważ oprócz wyciągania ze mnie mleka, to ustrojstwo wyciągało również bilety narodowego banku polskiego z naszego domowego budżetu (za wypożyczenie codziennie 5zł wypływało z mojej kieszeni) przerzuciłam się na sterowanie ręczne, które po ustabilizowaniu się u mnie mlecznej produkcji jest doskonałym zamiennikiem mechanizacji "wyciągania" mleka.
Dodatkowo po wizycie u szpitalnego pediatry obdarowana zostałam tzw. wzmacniaczem do kobiecego pokarmu (Bebilon BMF firmy Nutricia), który zwiększa kaloryczność kobiecego mleka. Hania dostaje na noc jedną tak podrasowaną porcyjkę (50ml maminego mleka + zawartość 1 saszetki). No i nie wiem, czy to tylko moje pobożne życzenia, czy może rzeczywistość sprawiła, że Hania jakaś zdecydowanie cięższa się wydaje. Jutro czeka nas chwila prawdy - czyli ważenie. Jak wszystko będzie ok, to musimy ponadrabiać zaległe szczepienia. Na razie je sobie odpuściliśmy z uwagi na wcześniejszy spory ubytek wagi. Pediatra też nam zaproponował późniejsze szczepienie, bo jak powiedział, oprócz szczepów wirusów w szczepionkach jest masę rożnych innych "wypełniaczy", a im dzieciątko ma większą masę, tym mniejszy wpływ całego tego dodatkowego "dobrodziejstwa" na organizm maluszka.

A poza tym Hania z każdym dniem zawłaszcza coraz więcej mojego serca.
Kobietka doskonale wie jak mnie podejść i "rozbroić" nawet najgorszy mój nastrój (bo kilka takich chwil, w których uruchamiał się mój morderczy instynkt mnie dopadło). Nie daj boże nauczy tych sztuczek także mojego męża to na kim przyjdzie mi się wyżywać???

U nas na szczęście noce, w których urządzaliśmy sobie nocne spacery po domu z "ryczącym alarmem" na rękach są już tylko wspomnieniem . Odkąd Mała się najada i śpi razem z nami w łóżku, zanim tylko zdąży się powiercić od razu jest obdarowana przeze mnie zatyczką w postaci piersi pełnej mleka i tak śpimy sobie do 5.00. Potem Hania kategorycznie domaga się porannych pogawędek i żaden "zatykacz" nie odwiedzie jej od tego pomysłu.

Stwierdziłam rówież, że w szale przedporodowych zakupów kilka rzeczy kupiłam na wyrost. Bo:
- łóżeczko służy nam jako stelaż pod przewijak (Hania z racji nocnych żerowań i mojego lenistwa i sprzeciwu całego mojego jestestwa przeciw wstawaniu z ciepłego łóżka śpi razem z nami),
- pościel dla dzieciaczka (poduszka i kołderka na razie poskładane czekają na "doroślejsze czasy"). Śmieję się, że stosuję zimny chów, bo Hania zwykle przykryta jest jedynie flanelową pieluszką.
- z licznych dziecięcych kosmetyków szczelnie wypełniających jedną z półek wykorzystywany jest tylko płyn do kąpieli, no i może talk (na początku sporadycznie w użyciu była oliwka i linomag),
- równie skutecznym zamiennikiem kąpielowego ręcznika dla dzieci jest jeden z naszych zwykłych ręczników,
- laktator z wiecznie blokującą się gumową pompką kupiony w ekspresowym tempie przy nawale mlecznym - na początku służył jako "wyciągaczka" brodawek przed przystawieniem Hani do mlecznego zasobnika, ale jako laktator nie sprawdził się zupełnie; zadanie to przerzucone zostało na elektryczną medelę, a teraz na proces ręczny,
- termometr do kąpieli - nam wystarczy jakiś taki z demobilu model pokojowy albo własny łokieć,
- cudownie słodki i cudownie niepraktyczny komplecik zimowy (kurteczka + ocieplacz) w rozmiarze 56. Zanim przyszła odpowiednia pogoda na wystrojenie córci i zadanie szyku u nas na wsi, dziecię zdążyło z niego wyrosnąć. No i zdecydowanie praktyczniejszy okazał się o kilka numerów na duży jednoczęściowy kombinezon otrzymany od kogoś z rodziny.
- na szczęście podarowaliśmy sobie również zakup wszelkiego rodzaju zabawek, grzechotek i innych gadżetów - szczęśliwi dziadkowie, ciotki, wujkowie i cała reszta zrobili to za nas ,
- cieszę się również, że nie wmówiłam sobie, że do szczęścia potrzebne mi będą takie "niezbędniki" jak:
baldachim nad łóżeczkiem, elektryczna niania, smoczek, podgrzewacze do butelek, beciki, stojak do wanienki - przy odrobinie pomysłowości niektóre te dobrodziejstwa można zastąpić czymś co jest pod ręką.
Natomiast hitem okazały się:
- worek sako (kupiony z myślą o porodzie domowym - i w tej roli sprawdził się znakomcie) - teraz służy nam jako "gniazdko-łóżeczko" dla Hani w dzień,
- mata edukacyjna (pożyczona od szwagra) - od niedawna jest w użyciu;
- maść bepanthen - dobra i na bolące brodawki i na sporadyczne odparzenia pupci,
- kubeczek do dokarmiania Hani (teraz służy mi jako "łapacz" mleka - Hania swoim ssaniem powoduje wypływ mleka z drugiej piersi, więc żeby nie moczyć jej nóżek/mojego ubrania, kubeczek podstawiam i w ten sposób łapię dodatkowe porcyjki mleka)
- ogłoszenie po rodzinie "zbiórki" niepotrzebnych ciuszków - rodzinka ucieszyła się, że może "zutylizować" gdzieś niepotrzebne już niemowlęce ciuszki, a ja nie byłam wystawiona na pokusy zdrenowania portfela przy oglądaniu cudownych przecież niemowlęcych ciuszków, które "musiałabym" kupić - no, bo kto znajdzie w sobie dość siły by nie skusić się na zakup tych słodkich ubranek...


25 stycznia 2010
Cotygodniowa chwila prawdy...
nastąpi jutro - po ważeniu doniosę co i jak.
Moja Cycoholiczka lubi spędzać czas przy piersi i na szczęście jest to czas coraz bardziej aktywnie przez nią spędzany. Natomiast nie udało mi się wynegocjować u mojego Mlekożercy krótszego czasu spędzanego jako przyklejka. To ja najczęściej jestem ośrodkiem decyzyjnym kiedy trzeba zakończyć żerowanie - Hania po napełnieniu brzuszka potrafi tak kwadransikami wisieć i cmokać dla samej przyjemności cmokania, (a może wiszenia ?).
Ze szczepionek na razie zaliczyłyśmy tylko p.żółtaczkową. 10 lutego idziemy na skojarzoną, a potem zobaczymy. Dostałam propozycję szczepień od lekarza i zobaczymy co na to panie w przychodni.

A tak swoją drogą bycie mamą wymusza transformację na psychoopinioporniaka. Gdybym słuchała życzliwych rad i opinii mamy i teściowej to Hania dawno już pożegnałaby się z jej ulubioną formą
spędzania wolnego czasu na delektowaniu się maminym mlekiem, ubierana byłaby jak eskimoska (tu mam "pole walki" z mężem, który sam jako zmarzluch najchętniej widziałby Hanię w pięciu sweterkach i dwóch parach skarpet itp.), a na spacery wychodziłaby tylko przy plusowej temperaturze.
Wychodzi na to, że stosuję zimny chów, bo dziewczę wypuszczane jest na dwór i w temperaturze -10 st, a w domu ubrana w jedną warstwę ubranek. I jakoś nadal kark ma ciepły i odpukać - zdrowa :).

Rozrosła się ostatnio kobietka, tak , że musiałam wybrać się na zakupy w celu wymiany garderoby. Hania nie podzielała mojego pomysłu długiego przebywania w sklepie i poświęcania czasu na przeglądanie i zachwycanie się dziecięcymi ciuszkami. Nie omieszkała werbalnie wszem i wobec okazać swojego niezadowolenia z tak długiego (może 10minutowego) przebywania w sklepie - w końcu obiecałam jej spacer a nie włóczęgę po sklepach. Tak więc porwałam z półek pierwsze lepsze ciuszki w rozmiarze 68 i pognałam do kas. Jedna tura ubrań (56) poszła już o odstawkę, w tej chwili
"wykańczamy" rozmiarówkę 62, no i powoli zbliża się czas na 68.

Oprócz tego moje dziecię również potrafi mnie zaczarować swoim uśmiechem, coś tam powoli próbujemy rozmawiać w języku mhmm ....takim jakimś zrozumiałym tylko dla Hani i dla mnie.

Poza tym Hania chyba umówiła się z dziadkiem (moim tatą-maratończykiem) na przebiegnięcie z nim
maratonu, bo intensywnie trenuje biegi w pozycji "na plecach" - aż się zastanawiam czy przewijak wytrzyma te jej treningi.

No i żeby ułatwić nam "rozpoznanie terenu" ma zwyczaj głośnego informowania nas o zapełnieniu pieluszki - czasem się zastanawiam jak pieluszki są w stanie przetrzymać te zmasowane ataki. No i stylizuje się na paniusię z dobrego domu co to bekanie uważa za coś uwłaczającego jej godności. Tak więc odbijanie po posiłku zdarza się sporadycznie. Natomiast musi gdzieś mieć Spryciula wszyty sensor wysokości, bo jak tylko tatulo zmęczony łazikowaniem z Hanią na rękach próbuje usiąść, panna od razu pyskuje i stawia swojego tatę z powrotem na baczność :).

 

 

26 stycznia 2010
No i...
... mamy 5 kg !!!
Upiję się chyba dziś ze szczęścia (mlekiem oczywiście)


28 stycznia 2010
Anatol
... jako zastępcza forma kawy musi mnie zadowolić, bo a jakże, jak wiele „mlekodajek" też ją popijam. Choć po cichu napiszę, że czasem grzeszę i kawkę normalną pokątnie też, ale z mleczkiem (tak dla uspokojenia mojego maminego sumienia dodaję to mleczko) i zaraz po karmieniu. Ale o tym cicho sza..............

No i udało się zaliczyć te zaczarowane 5000g. Hania bierze przykład ze skoczka Adama Małysza i tak sobie przeskoczyła w końcu na nowy wykres w tych cholernych siatkach centylowych. Wiem, że moje dzieciątko to nie ogórek z unii europejskiej, który musi mieć odpowiednią długość i grubość, i barwę, ale jednak pokusa porównania w siatkach centylowych jest.

Co do mojego mamusiowania - jestem w tej komfortowej sytuacji, że dzięcięciów sztuk mam 1, więc i czasu więcej mogę jej poświęcić, a poza tym mężulko w delegacji to i obiadu gotować nie muszę i innych takich rożnych prac w obejściu wokół dorosłego inwentarza czynić nie ma potrzeby i obowiązku.

A spacerki, to również nie bezinteresownie uprawiam - pozostało mi jakieś 10 kg do zrzucenia, więc te moje zapasy ze śniegiem traktuję jako zastępczą formę areobiku. Czasem czuję się jak grecki Atlas, który na swoich barkach dźwiga świat cały, u mnie co prawda to jest w końcu tylko wózek, ale przebrnięcie przez zaśnieżone ulice też czasem wymaga nieziemskiego (boskiego) wysiłku.

Póki co, z utęsknieniem czekam na jakąś znośniejszą pogodę (bo jednak tak szalona to ja nie jestem, żeby w te mrozy wychodzić), bo już mi się sprzykrzyły ostatnio dni łóżkowe (do 12.00 w pieleszach zostawałyśmy) i czas najwyższy przewietrzyć umysł.

A teraz zadbam o pobór kalorii - dla siebie, bo z Małą tak się siłujemy - ona wyciąga ze mnie kalorie, a ja uzupełniam, a potem...
do łóżka - dziś miałam nockę na standby-aju, więc czas najwyższy "wyłączyć się" całkowicie - choć na parę kwadransów.


5 luty 2010

Pierwsze koty za płoty...
czyli spotkanie z mamami chustującymi już za nami.
Efekt - dziwne samopoczucie moje.
Bo z jednej strony dużo rzeczy wartościowych z tego spotkania wyniosłam - choćby masażyki.
Hania je polubiła i teraz przed kąpielą jest to punkt obowiązkowy, a zwłaszcza potrząsanie nóżkami wywołuje u niej radosny uśmiech.
Ale z drugiej strony poczułam się jakoś tak zdeprymowana, bo dostałam sygnał od prowadzącej zajęcia, że to i tamto i owamto robię źle, a "przecież była o tym mowa na szkole rodzenia". I tak jakoś jako matka poczułam się niepewnie i źle - bo wychodzi, że krzywdzę, albo raczej działam na szkodę mojego szkrabka - i do tych wszystkich moich niepokojów, wątpliwości i lęków związanych z moim debiutującym macierzyństwem doszło również poczucie zagubienia i niepewności.
Wiem, że każda z nas powinna wypracować sobie swoją własną, indywidualną drogę macierzyństwa i nia kroczyć, a takie spotkania powinny być tylko wskazówkami naprowadzającymi, a nie ostateczną wyrocznią. W końcu te wszystkie rady i wskazówki są wyrazem troski o dobry i stymulujący rozwój naszych maluszków.

Jakoś trochę się chyba w tym zagubiłam, bo z jednej strony jestem bombardowana przekazami, że kochająca matka nigdy nie skrzywdzi swojego dziecka i wie co dla niego jest najważniejsze i najlepsze, ma się zdać na swój macierzyński instynkt, a z drugiej strony dostaję komunikat - to i to robisz źle działając na krzywdę dziecka.
I "bądź tu mądry i pisz wiersze"

Na szczęście słonko przebija się przez zimowe chmury, a Hania radośnie mruczy coś do mnie więc - nie jest tak źle - rzekłabym, że "jest dobrze, jest dobrze, chociaż nie najlepiej jest".
Ale, żeby było to "najlepiej" w następny piątek mam zamiar znów przydreptać z moją pannicą na kolejne zajęcia:)


11 luty 2010

Przedpołudniowe myśli

"Ludzie powinni rodzić się tuż przed śmiercią i żyć od śmierci, poprzez urodzenie do poczęcia. W druga stronę. (...) I dlatego ludzie, teoretycznie, mogliby rodzić się na milisekundy przed zgonem. Mieliby już na początku życia tę swoja życiową mądrość, doświadczenia i cały ten, przychodzący z wiekiem, spokój i rozsądek. Popełniliby już te wszystkie swoje błędy, zdrady i życiowe pomyśli. Mieliby juz te wszystkie blizny i zmarszczki, i wszystkie wspomnienia, i żyliby w drugą stronę. Ich skóra stawałaby się coraz gładsza, każdego dnia budziłaby sie w nich większa ciekawość, włosy byłyby coraz mniej siwe, oczy coraz bardziej błyszczące i serce coraz silniejsze, i coraz bardziej otwarte na przyjmowanie nowych ciosów i nowych miłości. I potem, na samym końcu, który byłby początkiem, znikaliby z tego świata nie w smutku, nie w bólu, nie w rozpaczy, ale w ekstazie poczęcia. Czyli w miłości."
"Zespoły napięć" Janusz Leon Wiśniewski

mhmm - intrygująca wizja , ale czy naprawdę lepsza od tego co jest przypisane od zarania dziejów?
Atrakcyjna jeśli chodzi o fizyczność i cielesność, bo w tym zakresie niewiele możemy poradzić na skutki upływającego czasu - co najwyżej spróbować trochę odsunąć w czasie to co nieuniknione - zmarszczki, wiotkości to tu to tam się pojawiające.
Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie aby sfera emocjonalna, psychiczna ciągle i od nowa była świeża i pełna entuzjazmu.
I właśnie w tym wymiarze warto "stać się jak dziecko". Codziennie z ciekawością, zachwytem i entuzjazmem witać każdy dzień i w taki sposób podchodzić do każdego człowieka i wydarzenia
pozdrawiam wszystkich z całym arsenałem dziecięcego podejścia do świata


12 luty 2010
No i po...
... szczepieniu jesteśmy. Na razie pierwsza dawka za nami.
Niestety czekają nas jeszcze dwie :(.
Hania troszkę to odchorowała - tzn. po kilku godzinach podniosła się jej temperatura (miała dziecinka gorączkę) no i zorganizowałyśmy sobie dzień łóżkowy, a to z uwagi na marudność Hani i jej niepohamowną chęć wiszenia przy piersi.
W pogotowiu trzymaliśmy czopki Eferalgan 80, ale postanowiliśmy dać szansę na zwalczenie temperatury przez Hanię samodzielnie. Za to monitoring temperatury był na okrągło. No i w ten sposób pierwsze poważne niepokoje matczynego serca mam za sobą.


14 luty 2010

U nas...
... jako, że końcówka karnawału Mała zaczyna odprawiać tańce przy piersi w rytmie: pierś (dwa/trzy łyki)- wyprost- kopnięcie nóżką i wymach rączką - pierś(dwa/trzy łyki) - wyprost- kopnięcie nóżką i wymach rączką i tak w koło macieju....
A było tak spokojnie i bezproblemowo......
Na szczęście trafiają się też mleczne seanse bez "uprawiania" całej tej gimnastyki.

Tak się zastanawiam, jaka może być tego przyczyna?


p.s. oczywiście wszystkie pozostałe "figury taneczne" poza pierwszą są wykonywane przy wypuszczonej z buzi piersi


22 luty 2010
Razem z Hanią to już stare rutyniarze jesteśmy - nasz dniaplan opiera się na jednej naczelnej zasadzie "Mama gdziekolwiek ze mną idziesz nie zapomnij wziąć ze sobą swoich piersi pełnych mleka" i od tej zasady nie ma żadnych wyjątków. Podejrzewam, że w piersiach Hania potajemnie zamontowała mi jakiś nadajnik, który informuje ją w jakiej odległości od niej przebywam. Nie daj Bóg jak przekroczę ten zaklęty rewir (obszar o zasięgu max. 100m) syrena alarmowa włącza się automatycznie i to na cały regulator (niestety mój model dziecka nie ma wmontowanego pokrętła regulacji głośności- jakaś uboższa wersja mi się trafiła, ale strasznie się już do tego egzemplarza przywiązałam i pokochałam więc nie ma mowy o wymianie na nowszy model).

W sobotę Hania myślała, że jest na przesłuchaniu w operetce i dała z siebie wszystko.... a to chrzest był jej własny

Zgodnie z przewidywaniami znajomej dziecię nasze wykazuje zainteresowanie paluszkami, ale tym razem tymi od nóżek.
Codziennie rano prowadzi intensywną jednostronną wymianę zdań z lampą sufitową, czasem pomarudzi piersi na jakość?/ilość?/smak? serwowanych przez nią posiłków.
Zgodnie z zaleceniem fizykoterapeuty nosimy ją "na samolota" czyli w poziomie, a Hania dba o jakość lotu uruchamiając od czasu do czasu "silniki odrzutowe". Po takim odpaleniu silników następuje wymiana podwozia- bo my czyli rodzice jej od początku zaopatrujemy się w jednorazowe części wymienne, choć ambitnie jesteśmy w posiadaniu jakiś 30 sztuk tetrowych.
No i tak na lataniu, gadaniu i spacerowaniu upływają nam kolejne dni.

Taką domową kwoką się zrobiłam, że składam wniosek o dodatkowe dwa tygodnie macierzyńskiego, potem wybieram jeszcze wypoczynkowy, a dalej w planie mam wychowawczy do końca roku. "Wspaniałomyślnie" 2 dni opieki nad dzieckiem podarowałam mężowi - choć jemu też się upiekło (1 tydzień tatusiowego).


24 luty 2010
O matko !!!!!!!!!!!!!!!!
Taki okrzyk wydałam z siebie na wieść, że dziecię mojej znajomej jest dziewięćdziesiąte na liście oczekujących na przyjęcie do przedszkola.
(Chyba?) rzeczywiście czas pomyśleć o jakiejś ścieżce edukacyjnej dla mojego potomstwa, a właściwie potomka - bo na razie sztuk 1 się dorobiłam.
Dziewięćdziesiąte???
Ja w błogiej nieświadomości żyję, albo w totalnej beztrosce. Ale (chyba?) mogę sobie na to pozwolić mieszkając na wsi. Kleszczów niby dzielnicą Żor jest, ale wsią tu zalatuje z każdej strony (może dlatego, że to .... dawne tereny rolne są).
Z moich najświeższych wiadomości : w 2009 roku urodziło się w Kleszczowie 18 nowych obywateli więc tłoków nie powinno być.
Chyba?
A że szkoła na uboczu jest, mimo jakiś tam osiągnięć na polu naukowym posiadająca, oblężenia chętnymi w jej progi wstąpić nie doświadcza (chyba?).
A póki co rozpoczęłam edukację Hani w domowym zaciszu zaopatrując się w książeczki z serii Obrazki dla maluchów - zachwyciły mnie modelinowe figurki - pełna podziwu jestem dla jej twórczyni . Hanię czekają więc codzienne, krótkie seansiki naukowo-poglądowe na temat wyglądu zwierzaczków itp. Na razie wygląda na zainteresowaną (chyba?). Staram się rozszerzyć jej zainteresowania, dziewczę powinno mieć świadomość, że świat na piersi się nie kończy i nie zaczyna , ale "pomiędzy" jest masę różnych innych, fantastycznych rzeczy i zdarzeń.
Na dziś to chyba koniec


26 luty 2010
O bikini
muszę zapomnieć na wieki wieków amen.

Dziś 26 lutego 2010 roku o godzinie 18.30 w kuchni patrząc na zdjęcie ciała kobiecego po ciąży dotarło w końcu do mnie - taka chwila obezwładniającej prawdy uderzyła z pełną świadomością w moje jestestwo.
Siadłam sobie na podłodze (na szczęście jest ogrzewanie podłogowe więc przynajmniej to siedzenie było jedynym elementem, który zaliczyć mogę do przyjemnych), a z oczu popłynęły łzy. E tam popłynęły - buchnęły.
Jakoś naiwnie myślałam, że moje ciało nie podlega tym samym prawom co ciała 80-90% kobiet. Że w moim przypadku ta tendencja jest odwracalna. O naiwności moja !!!
A jeszcze rok temu z małym hakiem tak się cieszyłam, że w końcu udało mi się dopasować moje ciało do rozmiaru 38. Że mam apetyczny, płaski i umięśniony brzuch. I tak szybko przyszło mi się z nim pożegnać i to na wieki wieków.
A teraz widok jaki sobą przedstawia mogę nazwać : pole po jesiennej orce
i to orce na głęboką skibę - tak jest ten mój brzuch poorany przez
rozstępy :(.
Dodatkowo ma aspiracje na dostanie tytułu "oponka roku" - tak sobie
smętnie zwisa, o dodatkowych centymetrach nie wspomnę.
Świadomość tego faktu rozkleiła mnie totalnie. Mimo zapewnień męża, że przecież wygląd nie jest najważniejszy łzy płynęły po twarzy.
Nie pozostaje mi nic innego jak tylko na nowo się przewartościować
Witajcie rozstępy i "grawitujący ku ziemi" brzuchu.


2 marca 2010
Spece od dzieci - ilu ich jeszcze jest ?

Miałyśmy delikatną sugestię od prowadzącej zajęcia mam chustujących (bo dla wprowadzenia pewnego urozmaicenia sobie życia chodzimy sobie z Haneczką na takie zajęcia) żeby udać się na konsultacje do fizjoterapeuty i już jesteśmy "po".
Pan Remigiusz- fizjoterapeuta poobracał Haneczkę na wszystkie strony świata. Córcia mogła poczuć się jak astronautka. Właściwie bardzo dokładnie pobadał wszystkie odruchy i schematy zachowań Hani na poszczególne bodźce i wniosek wysnuł
dla nas budujący - w normie. Jedno na co mamy uważać i co śledzić to hanuśkowe "samolotowe" wyciąganie się i nierównomierne napięcie szyjne (główkę przy leżeniu na brzuchu podnosi za wysoko jak na swój wiek, za to podciągana za rączki do siadu już tej główki tak mocno/sztywno nie trzyma).
Pokazał zalecaną pozycję do noszenia i polecił zajęcia stymulujące rozwój (ale udział w nich pozostawił naszej decyzji, nie naciskał, natomiast potrzeby rehabilitacji nie widzi).
Za cztery tygodnie chciałby nas zobaczyć jeszcze raz w celu oceny czy wszystkie napięcia, czy jak on tam to zwał, się wyrównały. No i skasował 50 zł.
Podsumowując - wrażanie b. pozytywne, spodobało mi się jego podejście do dzieci. Hani też przypadł do gustu nie tylko sam rehabilitant, ale też i jego pomocnicy (pluszowy lew, kotek, a na myszkę to Hania nawet napyskowała), bo na widok rehabilitanta to aż się śliniła z zachwytu i tak go zaczarowała swoim spojrzeniem, że w pewnym momencie fizjoterapeuta z "zaczarowania" stracił wątek. Przy ocenie używał fachowych tajemniczych i niewielemówiących nazw, ale zaraz wszystko przekładał z ichniego na
nasze. Niestety nie miałam możliwości podpatrzeć żadnych technik stymulujących rozwój maluszka, chyba, że te wszystkie chwyty to była poniekąd stymulacja, a nie tylko badanie (?). Korci mnie, żeby na takie zajęcia stymulujące chodzić, ale to niesie ze sobą kolejny wypływ gotówki (nie aż tak znaczny - ale jednak wypływ). Sprawę muszę więc przedyskutować z główną w tej chwili jednostką zarabiającą czyli z mężem.

 


3 marca 2010
Nie...
.. tak dawno temu odkryłam w haninych pieluszkach pojedyncze kryształki. Mamine serducho zadrżało, bo oto przed oczami przegalopowały mi wszelkie możliwe schorzenia nerkowo-układowomoczowe. Ale okazało się, że to sprawka pieluch - taki kryształkowotwórczy sort nam się trafił. Więc może poszukam takich, które diamenciki produkują. Wtedy otworzę sobie na spółkę z siostrą sklepik jubilerski i będzie w sam raz na ciuszki dla naszych dzieciaczków


4 marca 2010
Nie wszystko stracone

Właśnie dziś ustaliliśmy (choć bliższe prawdy jest, że mąż tylko się zgodził, a to ja nalegałam), że z Hanią będziemy sobie chodzić na te zajęcia stymulujące rozwój. Na razie biorę pod uwagę cztery spotkania (czyli jeden miesiąc). Liczę, że obie z tego skorzystamy - Hania nabywając prawidłowych nawyków, a ja może podpatrzę co i jak, żeby później dziewczę w zaciszu domowym prawidłowo stymulować.


8 marca 2010
Nareszcie kilka chwil tylko dla siebie. pozostaje mi wykradanie ich koło północy. Cała moja domowa menażeria śpi już wtedy słodko (mąż od jakiś 2 godzin, Hanka od kilku minut, jak tylko skończy wieczorne żerowanie).
Panna coraz bardziej charakterna się robi i dość donośnie potrafi okazać swoją dezaprobatę dla jakiejś czynności lub jej braku.
Dziś postanowiłam aby część mego matczynnego serca stała się przygłucha na protesty Hani - pokazuję jej, że nie tylko przy cycu się zasypia, bez niego - też się da. Hania oczywiście ma inne zdanie na ten temat i głośno protestuje. Na jej pyskówki daję jej 5-7 minut (o czym panna nie
wie), a jeśli dalej się dziewczę rozkręca - kapituluję. Okazało się, że najgorzej całą tę sytuację znosi mój mąż.
Stan dzisiejszych zmagań 1:0 dla mnie.

Wiem, że jestem wybrykiem natury wśród ssaków "wypędzając" mojego małego ssaka ze wspólnego legowiska i reglamentując cyca, ale próbuję znaleźć równowagę między małżeństwem a rodzicielstwem. Choć muszę przyznać, że po następnej dzisiejszej nocnej haninej pobudce, córcia wyląduje z nami w łóżku zresztą jak co noc

A poza tym próbuję zaopiekować się moim brzuchem (ćwiczenia, balsamy) i zaakceptować jego nową postać. W końcu nie mogę reagować tak alergiczno-histerycznie na każdy defekt pojawiający się na moim ciele, bo jako sześćdziesięciolatka pewnie wyłabym z rozpaczy (wtedy to dopiero będę obdarowana zmarszczkami, zwisami i innymi pofałdowaniami skóry )

Na dziś już kończę - ja w sumie tez powinnam pójść w ślady moich dwóch śpiochów.

Wszystkiego dla nas kobiet najlepszego na "dziś i jutro" z okazji naszego święta. Niech nasza kobiecość rozkwita przy naszych mężczyznach.
A nasi mężczyźni niech staną na wysokości zadania i tę naszą kobiecość
dostrzegą, docenią i zatroszczą się o nią.


10 marca 2010
Karmienie piersią
... w miejscach publicznych jest obrzydliwe - oto zdanie jakie dziś wpadło mi w oko podczas szperania w internecie. A ponieważ temat jest mi bliski, nie zdzierżyłam i stąd to moje pisanie.
Obrzydliwe? - tylko co w tym obrzydliwego?
Dziecię obrzydliwe? - jeśli tak, to nie mam więcej pytań
Pierś obrzydliwa? - niestety nie zwróciłam uwagi na płeć osoby, która taką opinię wyrażała (choć nick na forum nie zawsze jest odzwierciedleniem płci danego osobnika). Więc jeśli to była kobieta - to wyrazy współczucia, bo jak taka co dzień spogląda do lustra i napotyka się na takie "obrzydlistwo" , które zakwitło na jej klacie - trauma do końca życia gotowa. Jeśli facet (a najprawdopodobniej heteroseksualny (chyba, że mieści się w tych szacunkowych 3-13% homoseksualnych)) - to też współczuję, tak obcować z kobietą wyposażoną w te "obrzydlistwa" ; no chyba, że ta część kobiecego ciała jest przez niego z premedytacją niezauważana (w co wątpię).
Wkurza mnie taki faryzeizm i obłuda. Jeśli kobiece piersi w zaciszu domowej alkowy są pożądane, to dlaczego "tępi" się je poza alkową. Jakoś nie spotkałam się z tym, żeby kobieta karmiąca etapowała swoim biustem na prawo i lewo podczas karmienia. Z reguły robią to dyskretnie.
A może obrzydliwe jest karmienie swojego dziecka, jak poprosi (czasem jest to głośne żądanie o wysokiej ilości decybeli) o jedzenie? Może ów osobnik (ten, dla którego to obrzydliwe) nigdy w miejscu publicznym nie spełnił prośby swojego dziecka, które prosiło np. o bułkę, bo karmienie swojego dziecka w miejscu publicznym jest... obrzydliwe.
A tak w ogóle to jestem wielbicielką kobiecych piersi (ale tak w normie, bez żadnych odchyłów ) i jeśli dla kogoś ich fragment ukazujący się światu podczas karmienia jest nieestetyczny to postuluję wprowadzić prawo zabraniające bywania w miejscach publicznych osobom z krzywymi nosami, łysym, noszącym okulary i tych powyżej 70 lat życia - bo to też może być.... obrzydliwe.
Ech, ciśnienie mi podskoczyło.
Możliwe, że osobnik ów ma problem z seksualnością i cielesnością. Przecież pierś jest ... ludzka. Żadne monstrum jakieś (no chyba, że Pamelowskie) i wystawiane jest na światło dzienne, nie żeby etapować seksualnością, ale żeby nakarmić.
Dla mnie moje piersi podczas karmienia tracą aspekt seksualny, odzyskując go w innych "okolicznościach przyrody".
Rozumiem, że na mężczyznę widok kobiecej piersi (mimo, że "zasłoniętej" przez dziecko) może działać erotycznie (i dlatego my karmiące szanujemy to zasłaniając te fragmenty pieluszką / apaszką / itp), ale oburzenie kobiet ? Niezrozumiałe dla mnie.

A tak pozostając w tematyce mlecznej:
Hania rozbraja mnie swoimi pozycjami podczas karmienia, bo zdarzyło się jej przyjąć postawę:
a) na boksera z piąstkami wokół piersi dając do zrozumienia każdemu, kto by spróbował oderwać ją od niej :"tylko spróbuj, zbliż się to oberwiesz";
b) modlitewną - rączki splecione wokół piersi jak do modlitwy, a minka wyrażała: " Panie Boże, tylko żeby tego mleka nie zabrakło, więcej proszę"
c) "nie przeszkadzać, przecież zajęta jestem" robiąc minkę wielkopańską z podniesioną dłonią z wyprostowanymi i połączonymi wszystkimi paluszkami
d) na operatora koparki - chwyta jeden mój palec i zawzięcie nim steruje

Ależ Fidel Castro się ze mnie zrobił - przydługawy ten dzisiejszy wpis . Kończę zatem. Pobluzgałam sobie i trochę mi przeszło, a jakie jest Wasze zdanie?

p.s. wynik dzisiejszego zmagania 1:0 dla Hani; ostateczny bilans po dwóch starciach 1:1. Może będe potrzebowała korepetycji od bardziej wyedukowanych mam w tematyce samodzielnego zasypiania dzieci.


12 marca 2010
Tak więc...
drepczemy sobie z Hanią na zajęcia stymulujące do fizjoterapeuty.

Nie wiem czy to tylko moje pobożne życzenia, czy rzeczywiście tak jest, ale mam wrażenie już po pierwszych zajęciach (sic!), że Hania jakby swobodniejsza jest. Że znikły gdzieś napięcia, że swobodniej się wierci. No a oprócz tego zrobił się z niej Piszczyk Wielki - nic tylko piszczy i
piszczy :)

Kontynuując haniny wątek - przedwczoraj Hanka została okradziona :(. Jej krówkowe stadko zeszczuplało o jeden egzemplarz.
Tłumaczę Hani, że krówka przeznaczona była na eksport, ale mimo wszystko jakoś tak smętnie.
Wybrałyśmy się na usg bioderek do ośrodka. Zaparkowałam haniną brykę w środku budynku zabierając ze sobą tylko cenny "wkład". Nie chciało mi się wdrapywać na piętro z całym majdanem. Wyposażona zostałam w tylko dwie ręce więc pojemność w obwieszaniu się gadżeciarstwem mam ograniczoną do minimum. Krówka (taka przypinka na wózek - praktyczna, bo zastosowanie miała wielorakie, od zabawiacza począwszy na chwytaczu pieluszek robiących za zasłonkę przeciwwiatrową
czy przeciwsłoneczną razem w duecie z pieluszką skończywszy) została przeze mnie zakryta (coby nie kusić oczu). Po powrocie z badania zauważyłam, że wózek mamy rozbebeszony, a krówka zniknęła. Złodziej był dżentelmenem bo kocyk, czapeczkę i szalik zostawił. Wstręciuch jeden!!!
W sumie nie chodzi o zabawkę tylko o to, że poczułam się tak, jakby ktoś naruszył moją prywatność. Pomijając, że to chamstwo i w ogóle ...
Paskudne uczucie i uwiera mi świadomość, że ktoś tak bezceremonialnie i bez skrupułów narusza czyjąś strefę prywatną...

A od przedwczoraj Hania zaczęła hodować słoniki


19 marca 2010

U nas na przedwiośniu spokój i posucha - żadnych szaleństw i wyskoków, nudą powiewa...

No może oprócz tego, że mąż się rozłożył i tak próbuję go poskładać od kilku dni, ale nadal smarkająco-pociągający jest; do tego ostro ćwiczy na "puzonie". Dodać do tego trzeba jeszcze piski i świergotki Hani i moje trzaskanie się po kuchni i ot mamy oryginalną orkiestrę.
Może trzeba będzie pomyśleć o jakimś angażu?
A na razie składam na nowo mężulka, ale coś te puzzle trudne do ułożenia są...
pozdrawiam z ostatnim zimowym tchnieniem


21 marca 2010
To nie moja bajka
ech,
Mąż od kilku dni zadekował się na kanapie bo "umierający jest" czyt. chory. I z kanapy dobiega mnie na zmianę albo to chrapanie, albo zamówienia w stylu: "można by zamówić:
a) herbatę
b) kanapkę
c) mleko z miodem i czosnkiem
d) itp?"
I tak od dwóch dni. Bliska jestem by odpowiedzieć: "a pewnie by można - spróbuj zadzwonić (i tu podać pod nos ulotkę jakiejkolwiek knajpy, która ma w swoim repertuarze jedzenie na wynos) - ech, ta moja złośliwość.

Hanka oprócz tego, że ruda to jeszcze maruda wyjątkowa dziś
A ja padam dziś na nos. Wspomogłam się kawą, a potem próbowałam uśpić dziecię przystawiając do wodopoju. I dziwię się cóż ona taka rozbrykana i wierzga nóżkami jak źrebaczek na padok wypuszczony - ech, kofeina w krwiobieg puszczona...

Naczytałam się w dzieciństwie bajek o Ronji córce zbójnika, Calineczce, Gerdzie z Królowej Śniegu, Dzieci z Bullerbyn i jakoś myślałam, że w dorosłości mnie też czekają przygody, a tu widać znalazłam się w bajce rodem z Kopciuszka - "podaj, przynieś, pozamiataj".
Czy ktoś może słyszał o jakimś wolnym wakacie w odmiennej bajce? - potrzebuję znaleźć się tam choćby tylko na dzisiejszy wieczór

p.s. mąż się właśnie zrehabilitował i przyniósł mi herbatę


23 marca 2010
Przedświąteczna filozofia
Nie wszyscy okna myją. Moje unikają wody. A co je będę tak na wiosnę straszyć. Póki co słonko potrafi się jeszcze przez ten brud przebić. Jak dla mnie wystarczająco.

Podłoga coś tam woła (chyba chodzi jej o o pieszczotę mopem i nabłyszczaczem) - udaję, że to wołanie to nie do mnie.

Kotki się zalęgły (rasa - kurz puchaty)- pokątnie - a niech się trochę rozgoszczą; w końcu "gość w dom....". A poza tym od dziecka byłam kociarą więc na stare lata przyzwyczajeń i sympatii zmieniać nie zamierzam

Mogę mojemu pochłaniaczowi (wyciągowi kuchennemu) nadać nowy, świeży look - tworząc ciekawe wzorki na warstewce kurzu...

A poza tym okulary zapodziałam, więc ... mało co dostrzegam :) I tak trzymać.
Pewnie wsadzę je na nos pod koniec tygodnia i zacznie się szaleństwo...
a tymczasem spokoju życzę - grunt to nie oszaleć


26 marca 2010
Wiało...
... wczoraj.
I ten wiatr przyniósł ze sobą jakieś wezwanie do ... dokąś.
Przywiał ze sobą smak i zapach czegoś nowego.
W nozdrzach można było wyczuć powiew ... czegoś.
Aż chciałoby się gdzieś wyruszyć.
Przestrzeń przyzywała.

Tak nostalgicznie wczoraj mnie dopadło.
Halny - wiadomo

A Hania chora, a ja się zamartwiam
A z chrzcinami się wykpiłam i w knajpie zrobiłam


29 marca 2010
Leprozorium
... przyjdzie mi otworzyć - tym razem na mnie padło. Mężuś pozarażał i ozdrowiał,
Hanka podchwyciła wirusa - pewnie myślała, że to coś fajnego.
A mnie licho podkusiło całować się z mężem - no i poległam - nos zapchany, gardło drapie a embargo na leki jest bom karmiąca.
Tak, że - „wesoło"
Wniosek - pozbyć się męża


31 marca 2010
Niewesoło...
...mogłabym szpital otworzyć - najpierw mąż, potem
Hania, a teraz i mnie dopadło choróbsko.
Najgorzej jest z Hanią:
bo mała i nie wszystko można jej podawać,
bo noska wydmuchać sobie nie potrafi,
bo paskudny kaszel,
bo śpi się trudno jak nosek co chwila zatkany,
bo zaśluzowana bardzo,
bo chrypki dostała z tego wszystkiego ...ech życie.
Świstaczek mój kochany (to od świszczącego oddechu nowa ksywka) męczy się bardzo, ale dzielna jest bo i uśmiechem obdarzy mimo, że widać, że nie czuje się dobrze.

Moje matczyne serce drży, zwłaszcza, że już tydzień choruje, a poprawy jakoś nie widać.
Widmo antybiotyku coraz wyraźniejsze, a do tego jeszcze święta i w razie gdyby ... - to tylko pogotowie nam zostaje.
I jak tu znaleźć w sobie radość wielkanocną :(


1 kwietnia 2010

Hania zażywa dwa syropki - Eurespal i jeszcze jeden Prospan. Od wczoraj również ma kropelki do nosa zrobione wg receptury. Ale najbardziej skuteczne okazuje sie smarowanie plecków maścią
majerankową i ostukiwanie - na razie stosujemy oklepywanie od wczoraj i widzę, że ładnie odkaszluje. Oprócz tego kilka tomów książek wylądowało pod nogami łóżka - tylko zastanawiam sie jak Hanię w nim układać główka ma być wyżej, czy nóżki? Tak się zastanawiam bo dziewczę często jak jest u
mnie na rękach tu mocno wychyla główkę do dołu. Sprawdziłam na sobie (też mam zatkany nos) i rzeczywiście jak głowę odchyli się do tyłu lepiej się oddycha :)

A poza tym notorycznie wietrzymy pokoje.

Hania noszona na rękach (ponoć bliskość i dotyk sprawiają, że szybciej się zdrowieje).

No i ta wstrętna "niemka" /dla niezorientowanych info - Frida - takie urządzenie do czyszczenia noska/, której imienia nie wymawiamy jest w użyciu. Hania nienawidzi jej okrutnie.

I z kuli tego, że ja w końcu też się zaraziłam więc liczę na to , że Hania podczas każdego swojego mlecznego posiłku bombardowana jest moimi przeciwciałami.

No i obsesyjnie więc myję ręce, przebieram się kilka razy na dzień, a kicham tylko w łazience :)


2 kwietnia 2010
Z powodu haninej choroby nie liczę na jej jakieś ekstra przyrosty wagowe.
Choć z drugiej strony, żeby Hania się nie odwodniła proponuje jej pierś co 2 godziny, no i tym sposobem na nowo rozhulałam ustabilizowaną już laktację.
W rezultacie w nocy muszę walczyć z kamiennymi piersiami (Hania w sumie ma już tylko jedno nocne karmienie).

Półka w lodówce znów zapełniła się pojemnikami z mlekiem :)

A tak z ostatniej chwili - u nas już lepiej - ja jutro chyba będę już całkiem "na chodzie", a Hania mam nadzieję do wtorku, kiedy to mamy kolejną wizytę kontrolną, zdąży pozbyć się tej flegmy z płuc i noska (oklepywać ją zamierzam wytrwale)


3 kwietnia 2010
Alleluja!!!
... u nas zdecydowanie lepiej. U mnie już tylko jakieś niedobitki pozostały po infekcji. Hania jeszcze pokasłuje, ale widać, że choroba w odwrocie. Hurraaaa!!!! Poprawiło się zdecydowanie po nacieraniu plecków maścią majerankową i oklepywaniu plecków. Większość śluzu znajdowałam potem w ... pieluszce.
Mhmm... jest to jakieś rozwiązanie zamiast przez nos, to łyk przez przełyk i dalej :)

Powracając i maglując jeszcze temat wagi, karmienia i mleka.

Przed chorobą Hania miała dwa nocne karmienia. W trakcie naszego chorowania pozwoliłam Hani dłużej spać (wypadło nam jedno karmienie nocne), ale za to zbierałam to nocne mleko i zapełniałam półkę w lodówce.I muszę powiedzieć, że zauważyłam różnicę między mlekiem zbieranym wieczorem, a tym typowo nocnym (udój - koło 24.00 lub 3.00 ). To "dzienne" rozwarstwiało się i osadzało się dużo mleka o kolorze wodnistym, a śmietanka była tylko na wierzchu. To nocne było prawie całe
białe - śmietankowe.
Tak sobie myślę, że kaszka na takim nocnym mleku będzie zdecydowanie bardziej kaloryczna i sprzyjać będzie przybieraniu na wadze (przynajmniej biorąc pod uwagę specyfikę mojego mleka).

A o innych moich fobiach słów jeszcze kilka
Podczas naszego rodzinnego chorowania intensywnie rozważałam zakup jednorazowych maseczek, żeby Hance nie dokładać dodatkowo moich wirusów. Ostatecznie skończyło się na tym:
że Hania wyemigrowała do swojego łóżeczka - koniec ze wspólnym spaniem (pozytyw)
że jak miałam potrzebę kichnąć, to biegłam do łazienki i tam kichałam (Hania w łazience rzadko bywa)
że przebierałam się bardzo często i to nie z powodu mojego widzimisię i jakiejś modowej fobii, tylko żebym podczas karmienia była w mało zasiedlonym przez zarazki ubraniu,
że notorycznie myłam ręce (negatyw - szambo się szybko zapełnia),
że pierś proponowałam bardzo często - jedyny najbezpieczniejszy i nieszkodzący lek najbardziej przystosowany do haninych potrzeb to moje mleko z przeciwciałami, które musiałam wytworzyć zwalczając swoją własną infekcję (chorowałyśmy na to samo, przynajmniej objawy były te same).

A ja leczyłam swoje gardło miętówkami (nie chciałam "wzbogacać" mojego mleka żadnymi medycznymi specyfikami), płukaniami z soli, no i nieśmiertelną miksturą na przeziębienia MMMC czyli mleko, miód, masło, czosnek.
No i babcia została wezwana jako wspomagacz. Hania wędrowała więc ze swoją babcią po wsi (świeże powietrze udrażniało jej nosek), a ja w tym czasie podejmowałam walkę ze swoją infekcją śpiąc. Ponoć mogłabym jeszcze podpijać Hance jej syropki, ale nie było ze mną tak źle, a poza tym jak bardzo drapało, to myk łyżeczka miodu lub kostka czekolady i drapanie złagodzone.

I tak w tonacji czekoladowej kończę, idąc poświętować ten świąteczny wieczór z mężem


13 kwiecień 2010
Hania...
... odkryła cudowną moc swoich łez. Wiele (prawie wszystko) potrafi dzięki nim załatwić.
"Odstawiona" na chwilę do łóżeczka (w końcu ja pieluch nie noszę i wzwiązku z tym muszę co jakiś czas w łazience się pojawić) szlocha ispazmuje okrutnie by po chwili jak zamajaczę na jej horyzoncie uśmiechnąć się całą sobą.
W ramach szkolenia wstępnego dostaje cząstki jabłka do possania. Znudziło mi się trzymać tak te jabłuszko i pilnować, żeby tylko ciamkała no i "wyrwałam" to biedne jabłko z jej uścisku, no i zaczęło się ... piekiełko.
Musiałam w ramach przeprosin poczęstować odrobinką startego jabłka i jeszcze jedną odrobinką, i jeszcze jedną, i jeszcze jedną...
Tak, że u nas też pierwsze koty za płoty
Ale rozszerzenie jadłospisu planuję za dwa tygodnie. Jutro wyprawa po śliniaczek i kubek, bo moje kubki z ręki też mi wyrywa i się "dossysa" do nich.

Coś mi się widzi, że zadziorny charakterek się kształtuje (jak na prawdziwą Hankę, w której płynie kapeczka krwi góralskiej przystało)
pozdrawiam - sterroryzowana przez swoją dziecinkę


17 kwiecień 2010
O terroryźmie słów parę...
Hania nie tyle jest terrorystką w sprawie ciągłego noszenia jej na rękach - ile przebywania w zasięgu jej wzroku, no i dostarczaniu coraz to nowych niesamowicie intrygujących miseczek, łyżeczek, papieru itp. rzeczy. A jak już chwyci coś to muszę kobitki pilnować, bo wszystko poznaje wszystkimi swoimi zmysłami (czyli nieodmiennie wszystko musi wylądować w jej buzi, a tu już o zadławienie czy inna "katastrofę" nietrudno - no i nie wszystko do konsumpcji przecież się nadaje).

Czasem mam nieprzepartą chęć "wtłoczyć" moją córeczkę w jakieś schematy i książkowe reguły rozwoju, a Hania nic sobie z tego nie robi; ona doskonale zna swój rytm i wie co, kiedy i jak. Może tylko mnie czasem wiedzy brak w temacie "jak" jej w tym nie przeszkadzać. Ale czasem
fachowe (czyt. lekarskie) spojrzenie z zewnątrz na nasze dzieci pewnie bardziej nam - świeżo upieczonym mamom jest potrzebne, niż naszym dzieciaczkom.
Ja zauważyłam, że gdzieś uciszyłam i zakopałam w czeluściach mojego jestestwa mój instynkt kobiecy i teraz czeka mnie kolosalna praca nad dogrzebaniem się z powrotem do niego i wsłuchiwanie się w niego.


22 kwiecień 2010
Dzień...
... Marszałka się nam trafił. A wyglądało to mniej więcej tak, że Hanusia kategorycznie żądała noszenia jej na rękach tzn. usadowiła się na "rumaku" i z minką wielce wielmożną i rączką wyciągniętą jak buławą wskazywała to tu to tam - kierunki, w których "rumak" musiał karnie podążać unosząc ją na swym grzbiecie (czyli w ramionach).
Tylko sumiastych wąsów brakowało naszemu Marszałkowi...
a teraz kiedy "teatrzyk" skończony i zgrywanie wielkopaństwa znużyło już Hankę i smacznie śpi w łóżeczku (swoim !!!!) to bosymi stópkami świeci (notorycznie ze skarpetek nam wyskakuje) - i na tym to jej marszałkowanie się skończyło. Ech słodkie dzieciaczki :)

A poza tym pokazałam jej świat zewnętrzny z poziomu chusty, no i wojowanie się zaczęło jak chcę Hanuśkę wtłoczyć do wózka. Protestowaniu nie ma końca.
Mogłaby Leppera wspomóc na barykadach i w akcjach protestacyjnych :)


23 kwiecień 2010
Nieśmiało i cichutko proponuję jakąś rebelię wywołać przeciwko tym rządom - poprzecie mnie?
bo samej to tak jakoś niewyraźnie mi się buntować przeciwko Małej Dyktatorce
;)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))).

Choć w sumie niech ma coś z tego swojego niemowlęctwa - potem i tak zaczną się moje rządy (tylko mi wróć o 20.00! pod żaden namiot nie jedziesz! ani mi się waż robić dredy! nie wyjdziesz na dwór dopóki nie posprzątasz swojego pokoju!).

Dziś było z przymrużeniem oka.


25 kwiecień 2010
Terroryzm się szerzy...
... jak perz na wiosnę.
Hania ma aspiracje zostać wybraną na terrorystkę miesiąca. Tylko po co i na co jej takie odznaczenie?
Doprawdy nie wiem.
Rozumiem, że z poziomu 1,3metra o wiele więcej można dostrzec ciekawych, zadziwiających i absorbujących rzeczy, ale żeby tak stale? To przechodzi możliwości wytrzymałościowe naszych mięśni.
Rano ratuje mnie mata edukacyjna (na jakieś max 2 godzinki) jak panna w nastoju śpiącym to i w wózku czasem udaje mi się wyprowadzić ją na zewnątrz, ale popołudnia musi koniecznie na rękach, bo inaczej wrzeszczy. Tak, tak, wrzeszczy i to okrutnie. Oczka zamyka, żebym jej broń Boże czymś nie próbowała zainteresować i idzie na cały regulator, a że coraz starsza jest to i wrzasnąć solidnie potrafi, teatralne łzy oczywiście lecąa wystarczy tylko na ręce wziąć i .... cisza jak makiem zasiał.

Ja z nocnych karmień zrezygnować nie chcę, bo.... nie uśmiecha mi się powrót do comiesięcznych, a tak jak na razie spokój w tej materii (oby jak najdłużej). To znaczy nie planuję karmić piersią do 60-tki :), ale może jeszcze przez kolejne pół roku...
zobaczymy.

Hania jak na rasowego pędraka przystało w czasie snu "pędrakuje" a objawia się to tym, że układam ją np. główką do ściany, a jak budzi mnie na karmienie to jest w poprzek itp.
Ogólnie ciągotek do leżenia, a tym bardziej spania na brzuszku nie miała nigdy i tej swojej postawie pozostała wierna - śpi na plecach lub na którymś z boków. Jedyne co, to robi wyrzuty stóp w górę zrzucając przy tym z siebie kołderkę...

26 kwiecień 2010
Na ratunek...
... bodziakowi
dzisiejszy poranek mija mi na akcji ratowania haninego bodziaka przed katastrofą.
Rano bitwa przegrana - ledwo co otworzyłam oczy, a tu widzę nowe wcielenie ubranka Hani - krówka łaciata o umaszczeniu mhmmm.... musztardowym. Przeleciało to, co pielucha miała zatrzymać.
Podczas karmienia Hania nagle spąsowiała i coś postękuje, cyca ambitnie nadal nie puszczając (ćwiczy się w synchronizacji kilku czynności wykonywanych razem).
.... *)
W te pędy na przewijak - tym razem udało się myję zęby i znowu kanonadę słyszę - kolejna akcja ratunkowa udana - body nadal czyste


*) właśnie w tym miejscu usłyszałam niepokojący dźwięk - znów trzeba zajrzeć do pieluchy

Naloty dywanowe czy cóś?


28 kwiecień 2010
Wirusy
... zmasowany atak urządziły, bo:
brzuchy pobolewają (mężowski, bo mój to twarda sztuka jest)
ospa w przedszkolach się panoszy (embargo na mojego chrześniaka ogłoszone dziś aż do odwołania)
wszyscy kaszlą, kichają i inne.
A ja zgłaszam veto !!!! - nie dam się jak tukanica (znaczy się żona tukana) zamurować w gnieździe (znaczy się w domu) na tygodnie, a figa!!!
I w ramach protestu koszulę na piersiach rozrywam (choć nie mam co, bo jak każda karmiąca ubrana jestem w coś w rodzaju "easy take out, easy take in" i samo się na piersiach odsłania, więc nie ma co rozrywać)
A ja się nie dam wirusom!!!


1 maj 2010
mmmammammaaaamamamaaaa....
tym razem mojej córci zachciało się startować na festiwalu piosenki włoskiej.
Ciągle tylko: ma ma ma mamamamamama...

I to chyba tyle z nowości
choć nie.... zmieniła sobie porę "obrad plenarnych". Do tej pory było tak, że pierwsza poranna pielucha miała już ślady odbytej narady plenarnej. W tej chwili produkcja rusza z reguły w trakcie kończenia zakładania świeżutkiej pieluchy i to niezależnie od pory poranka. ech!

Podkradłam od znajomej pomysł z delegowaniem męża do sytuacji trudno-marudnych zaśnięć. I rzeczywiście jeśli zapach maminego mleka nie drażni nozdrzy to i udaje się zasnąć bez cyca w buzi, a tylko słuchając tatusiowych bajań.

No i jazda samochodem coraz rzadziej odbywa się przy haninych płaczach.
I cierpliwie czeka aż ją porządnie zahustuję tzn. ponaciągam wszystko tak jak trzeba.
I coraz sprawniej się przekręca,
i coraz częściej pupcia się podnosi,
i czasem i dwie łyżeczki jabłka zje,
i.... w sumie trochę tych nowości się nazbierało.

A w środę kolejna dawka skojarzonej - ciekawe co tym razem "wypłynie"


8 maj 2010
Mamy mamy jakie mamy....
Widziałam śliczną dziewczynkę - spineczka we włosach, apaszka na szyi,kolczyki w uszach, mama nawet nie zapomniała założyć dziewczynce bransoletki na malutki przegub dłoni. Już, już zaczęłam się rozglądać za mini szpileczkami...
Śliczna skończyła właśnie rok i mama przyprowadziła ją na szczepienie. (bo akcja rozgrywa się w żorskiej przychodni, do której i my (ja i Hanka) wybrałyśmy się na szczepienie).
Zagadałam do Ślicznej, ale dziewczynka widocznie nie miała nastoju do konwersacji z jakąś starą, obcą babą - co po chwili wydało mi się całkiem zrozumiałe. Śliczna spuściła zawstydzone oczęta, a ja na znak, że rozumiem jej brak entuzjazmu puściłam do niej oko.

Mama Ślicznej poczuła się jednak w obowiązku wciągnąć ją do konwersacji.
Śliczna jeszcze niżej spuściła oczka...
No i wtedy zaczęło się ...
Musztra na całego: pomachaj, pokaż, nie wstawaj itp.
Z udziału w tym smutnym dla mnie spektaklu zostałam wybawiona przez otwarcie drzwi gabinetu, co oznaczało, że teraz nasza kolej.

Hanka była dzielna. Bo ja tylko starałam się być dzielna (mniej udolnie od Hani mi to wychodziło).
Szczepionka p.żółtaczce a do tego jeszcze druga skojarzona do bezbolesnych absolutnie nie należą więc łezki i pełne skargi "ma ma ma ma" wyrwały się z ust Hani. Po wszystkim przycupnęłyśmy sobie na chwilkę w kąciku, z czeluści odzienia wygrzebałam "pocieszacza" i tak Hania swoje dziecięce smuteczki zapijała mlekiem (oby tylko w dorosłym życiu zapijanie smutków trunkami jej nie pozostało ;) ).

Śliczna też już była po i też zapłakana. Chcąc dodać jej otuchy posłałam jej najcieplejszy uśmiech na jaki mnie stać i już, już miałam powiedzieć jej, że była b. dzielna, a tu dobiegły mych uszu słowa jej mamy :" no nie płacz, nie płacz, nie wolno płakać, widzisz - i tu wskazała na mnie- pani się z ciebie śmieje". Uśmiech zamarł mi na ustach...

A ja swojej córce płakać pozwalam do woli, bo jak ma wyartykułować, że jest jej źle, że coś boli, że smutno, samotnie, nudno, mokro, sennie itd. Sobie też, jak czasem jest mi źle, daję przyzwolenie na płacz,szlochanie i smarkanie na całego.

A uszu w najbliższych latach córci nie dam przekuć, jak i tatuażu wykonać...
no, jak na pierścionki się uprze - to może spasuję, ale to za lat kilka i nie ze złota i nie z kamykami szlachetnymi, a co najwyżej z jakąś Myszką Miki czy jakimś innym odpustowym szaleństwem.

Coś czuję, że Hance ciężko będzie z taką mamą :)


9 maj 2010
Nic...
... nie może przecież wiecznie trwać.
A wszystko co dobre kiedyś się kończy.
Niestety nadszedł czas kiedy to muszę na powrót zainteresować się półkami z "konfekcją damską" na te szczególne dni. A miało być tak pięknie. Między innymi i dlatego nie rezygnowałam z częstych karmień nocnych żeby problematyka comiesięcznych omijała mnie szeeeeerokim łukiem.
Prawda, nie miałam zamiaru wykorzystywać tej metody aż do 60-tki, ale jeszcze przez kolejne pół roku, czemu nie, byłoby mi przyjemnie i komfortowo.
A tak no cóż. Kolejna pozycja na liście zakupowej musi zostać dodana do comiesięcznych zakupów, a mąż na powrót przyzwyczaić się do zmiennych żoninych humorków

To se juz ne wrati (no chyba, że ... ;) )


11 maj 2010

Hania 3 dni temu miała styczność z Krzyśiaczkiem (kuzynem), który jak się dziś okazało złapał ospę więc...
czeka nas dwutygodniowa kwarantanna.

A poza tym Hanula ząbkuje i powoli odkrywamy nowe smaki rozszerzając dietę więc...
i gorączka i wysypka mogą nam się przydarzyć.

I bądź tu człeku mądry i pisz wiersze, a właściwie znajdź ewentualnego winowajcę ewentualnej gorączki lub wysypki .


14 maj 2010
Pod znakiem padalca...

Padam z nóg - taka pogoda...
i pada deszcz...
i w końcu Hanulka padła w ramiona Morfeusza...
i ciągle pada...
i jak na razie jej nie wysypało (miała kontakt z kuzynem, którego ospa dopadła)- wypatrujemy dalej - jeszcze przez półtorej tygodnia,
a niebo płacze dalej...

Kurde, co tam się na górze wyprawia !?!- jakieś wiosenne pranie anielskich szatek?
Ktoś zapomniał sprawdzić czy odpływ pralki jest tam gdzie powinien być?

Trochę nudno i marudno tak w tej kwarantannie trwać. Hanka stara się jak może konwersować ze mną tylko, że... czasem zbyt zawiłe tezy stawia i trudno dojść nam do porozumienia.

Na poprawę humoru poszłam sobie do kosmetyczki - przywróciła na powrót brwi mojej twarzy (pojawiają się i znikają w zależności czy mam czas je przyciemnić czy nie, czy henną potraktować czy nie), i rzęsy nie potrzebują tuszu (na czas jakiś), i kurde jakiś wąsik mi się sypnął - skosić kazałam - natychmiast, od razu, bezwarunkowo!
I poczułam się piękniejsza - choć przez moment.

Ale o Hani miało być:
1) odkryła nową pasję - chce zostać gimnastyczką - intensywnie trenuje na przewijaku skomplikowane figury gimnastyczne podczas zmiany pieluch; ja też chcąc nie chcąc (chyba bardziej nie chcąc) zaczęłam ćwiczenia akrobatyczne - jak tu ją przebrać i nie upuścić - to pierwsza z kilku
pozycji, jakie przyjdzie mi opanować;
2) żegnajcie pachnące kupki, pa, pa - z żalem to mówię
3) od dziś zaczynam Hance potrącać z jej przyszłego kieszonkowego; cel - wymiana podłogi za lat kilka - chlapie podczas kąpieli tak, że pewnie proces gnicia podłogi rozpoczęty
4) a poza tym nadal hów (dlaczego mi podkreśla!?- przecież jest hodowla, a nie chodowla) podłogowy - niech sobie pędrakuje do woli.

I padać w końcu przestało.
Pewnie tam na górze dostali rachunek za wodę


18 maj 2010
Dwa światy.

Wybrałam się z Hanką w niedzielę na spacer.
Dla mnie była to walka o przetrwanie, o suche buty, o wymuszenie krążenia w zgrabiałych z zimna dłoniach, o ocalenie parasola w jednym kawałku, o przeprawianie czterokołowca przez w miarę małe kałuże i inne wodne przestrzenie...

A u Hani z perspektywy jej wózka, w zaciszu, opatulonej kocykiem - był to czas pełnego snu relaksu ...

W poniedziałek zaserwowałam sobie i Hani powtórkę z rozrywki...

Dziś przeprosiłam się z samochodem.

A u nas pogoda nadal pod zdechłym azorkem


25 maj 2010
Przeprowadzka...
na razie nie szalejemy i Hanulkę wyekpediowaliśmy tylko o jedno pięterko niżej i to w jej własnym łóżeczku - więc o szaleństwa posądzić nas nie można.
Ale pomyślałam, że tak będzie bezpieczniej.
Jakoś tak nie wiadomo jak i kiedy dziewczyna nam urosła. Co i rusz coraz bardziej ruchliwa więc dla spokojności mojego matczynego serca (gdyby Hanulka wpadła na nierozsądny pomysł lunatykowania (a bo to wiadomo, co w jej główce się kluje?) materacyk zjechał o jakieś 30cm w dół. No i wszyscy zadowoleni:
- mąż, bo mógł poszaleć z kluczem imbusowym i udowodnić swoją "niezbędność"
- ja - bo mam nadzieję, że Hanulka nie przeskoczy przez szczebelki,
- no i Hania - bo cóż innego jej pozostało :) ewentualnie robić dobra minę do złej gry.

Mimo, że sezon katarkowy to u nas ta okrutna, parszywa niemka, której imienia nie można głośno wymawiać (ku podpowiedzi - Fr..a) zarasta kurzem. Hankę katarki na razie omijają szerokim łukiem, a jakieś sporadycznie zabłąkane pojedyncze egzemplarze kóz, które podejmują próby zasiedlenia haninego noska pozbawiane są złudnego wrażenia, że mogą się bezkarnie paść w nosku i
natychmiast są wysyłane na eksport przy użyciu higienicznych patyczków. Patyczki są jako tako przez Hanulę akceptowane. No i używane tylko wobec osobników, które niebacznie zbyt blisko otworków nosowych się pasą.

A ja po porodzie stałam się "szczęśliwą nieszczęśliwą" posiadaczką muzykalnej macicy/pochwy?. Ot, czasem sobie "gwiżdże", a mnie, mimo, że bywa to krępujące nie pozostało nic innego jak gwizdać na tę przypadłość.

Hania na razie oznak ospy nie ma, ale dla bezpieczeństwa innych dzieciaczków ze spotkań mam chustujących musimy odczekać jeszcze 1 tydzień.
Tak sobie myślę, że jeśli coś by podłapała to z uwagi na jej małe gabaryty wirus pewnie już by się ujawnił (no bo ileż to ma w hanulkowym ciałku do zasiedlania).
Ale mądre głowy piszą, że okres wylęgania trwać może do 21 dni, a za nami dopiero 16 od kontaktu więc ten czwartek też beze mnie.


27 maj 2010
A u mnie...
... ufoludki na głowie wylądowały.
Zachciało mi się przyoszczędzić i stwierdziłam, że odrosty domowym sposobem załatwię. Zaopatrzyłam się więc w stosowną farbę do włosów, wyczekałam aż Hanka spać pójdzie i do roboty się wzięłam. Nie wzięłam tylko poprawki, że moje włosy dość szybko chwytają kolor i powinnam
skrócić procedurę trzymania mazi na głowie. A ja skrupulatnie co do minuty - no i efekt jest taki, że mam niebieską poświatę :)

A dziecię moje coraz bardziej samobieżne się robi. Na szczęście zasięg swojej eksploracji ma jeszcze mocno ograniczony. Jak tylko wypełznie poza swój koc i gumową podkładkę skutecznie hamowana jest przez panele, na których trudno jej się przemieszczać.
Ot i tak.
A gondolka już zdemontowana na rzecz wersji light. Fakt faktem, że Hanulka i tak na leżąco się powozi w tej wersji (z uwagi na to, że samodzielnie jeszcze nie siedzi).
A pyskować pyskuje i nauczyła się spazmować.
A ja miałam ambitny plan nauczyć ja przesypiać całą noc w jej własnym łóżeczku...
Ale ponieważ dziewczę ubiegło mnie doskonaląc się w spazmowaniu więc na razie zaniechałam tego pomysłu. Zwłaszcza, że jak tylko zapada zmrok w moim dziewczęciu odzywa się wampirza natura mlekołyka. Może jak wprowadzę kaszkę mleczną na wieczór sytuacja się poprawi...
A tak jak widzicie - na zachodzie bez zmian... :)


28 maj 2010
W końcu poszłam po rozum do głowy i kładę Hanulkę do wyrka nie o 19.00 ale o 20.00. I dziś zasnęła bezproblemowo, nawet wieczornej porcji czytania nie była ciekawa. Wypięła się na mnie swoją uroczą pupinką dając mi wyraźnie do zrozumienia, że dzisiejsza dawka perypetii Tomka Kwaśniewskiego (ojca Tosi i Franka) wcale, a wcale ją nie interesuje (w przeciwieństwie do mnie - zauroczył mnie najpierw "Dziennik ciężarowca", a teraz już "Dziennik taty", a kolejna fajna książka na temat rodzicielstwa to "Być rodzicem - to takie proste" Marcina Przewoźniaka i Marii Szarf).
Więc dziecię sobie śpi (pewnie jak zwykle do 23.00) a ja rozkoszuję się chwilą dla siebie (mąż wyekspediowany na zakupy do Auchana)i w takim to blogim (się mi napisało bez "ł" i chciałam poprawić, ale po chwili zastanowienia doszłam do wniosku, że ta nasza korespondencja ma
coś na kształt bloga więc "l" zostawiam z premedytacją) nastroju pozdrawiam


31 maj 2010
Hania robi się coraz bardziej samodzielną i narwaną osóbką. Jak coś chce mieć - to natychmiast, już, nie zwlekając; bo jak nie - to pohukuje na nas, biednych dorosłych; nawet przy ssaniu, jeszcze nie zdążę dobrze wymotać piersi z bielizny, a Hanulka już swoje łapki myk na cyca, ściskając w uchwycie nelsońskim i do usteczek pcha - jakby to tak dwóch sekund nie mogła poczekać...
Zapowiedziałam jej, że jak taka samoobsługa - to powinna po skończonym posiłku pozapinać te moje tekstylia z powrotem, a nie słodką pupinką się odwrócić i kombinować jak tu dać hyca z maminych kolan.

Doszło do tego, że posiłki zaczynam spożywać ukradkiem. Jak tylko dziewczyna dojrzy, że coś do ust wkładam nie dzieląc się z nią to raban wielki podnosi. Więc jabłka, chrupki kukurydziane i picie spożywam pokątnie.
A spryciula do jedzenia chętna jak nikt - wszystko na razie jej podchodzi i nie grymasi na nic, a coraz więcej tego w jej jadłospisie.
W najbliższym czasie wprowadzam żółtka i ohydne kaszki. Ciekawe jak jej podejdą?, bo mnie nieszczególnie (bo a jakże zanim podam - testuję.)

O już północ zaraz zastuka do drzwi - więc kończę
i pysznej zabawy życzę z okazji dnia dziecka (w końcu jesteśmy dziećmi, jeśli już nie wiekowo, to zawsze dla swoich rodziców dziećmi pozostaniemy - ot taka funkcja nasza dożywotnia )


1 czerwiec 2010

Z okazji wiadomo jakiej...
dla tych całkiem dużych posiadających już od dawna dowód osobisty, jak i
dla tych całkiem malutkich stawiających pierwsze kroki w swoim dziecięctwie najlepszego życzę.
Obyśmy zawsze byli jak dzieci - prostolinijni, prawdziwi, pełni zaciekawienia i zachwytu dla świata

Asia (ta, która z piaskownicy nie ma ochoty wyrastać)


2 czerwiec 2010
Ww przedporodowym szale zakupów kupiłam oprócz kołderki również podusię - była w zestawie. Nie użyłam jej jeszcze zgodnie z jej przeznaczeniem. Przekształciłam ja w taki pseudoochraniacz. To znaczy "poprzewlekałam" ją między szczebelkami łóżeczka i tak jeden bok mam "zabezpieczony".
Pozostałe ochraniają "profesjonalne" ochraniacze. No i jeszcze dwa małe obszary łóżka tzn. szczebelków pozostają zagrożeniem w razie próby wciskania tam swoich małych, pulchniutkich kończynek.
Ale jak na razie Hanka nie wyczynia szaleńczych figli w swoim łóżeczku, a to z tego powodu, że jak nie śpi to zwykle jest już w naszym łóżku


9 czerwiec 2010
Biedroneczki są w kropeczki ....
... ale nie tylko one. Wszyscyśmy wykropkowani ale na szczęście żadna to ospa tylko robactwo skorzystało z tych kilku bezdeszczowych dni i masowo wyszło z cienia tnąc i ssąc co i kogo
popadnie nikomu nie odpuszczając (nawet karmiącym i tym poniżej 1 roku życia) - a powinno. Tępię to całe towarzystwo jak mogę, ale widać moje możliwości ograniczone są więc chodzimy tak pokąsani


11 czerwiec 2010

Moja córcia pewnie by mi uwagę na blade nogi moje zwróciła; a może uczyniła to, tylko ja źle rozszyfrowałam te jej gadulcowanie?
Lustro za to znacznie czytelniejsze jest i ewidentnie wskazało mi dysproporcję występującą w kolorycie mego ciała. Nie zważając więc na kilka dodatkowych kilogramów, które po ciążeniu pozostały (uparciuchy przyczepiły się do mnie jak rzep psiego i ni cholery przegonić ich nie mogę) wbiłam się w jakąś kusą spódnicę coby koloryt zrównoważyć na ciele całym (a przynajmniej na tych jego obszarach, które światu czasem pokazuję).
Co do bzyczenia nad uchem i much - na własne życzenie mam taką jedną na własność i wyłączność, mężem moim zwaną. To bzyczenie (nie mylić z bzykaniem ) ujawnia się zwłaszcza wieczorową porą i brzmi mniej więcej tak: "choć już spać", "a długo jeszcze przed tym kompem będziesz siedzieć?", "to tak niezdrowo" - no i tak coś w ten deseń litania cała piętnaście minut dziennie, codziennie.
Na razie Mucha w delegacje pojechała więc w spokoju mogę sobie popracować jeszcze i pointernetować przy okazji (a może proporcje na odwrót powinnam opisać).
Tak więc internetuję i pracuję...
No i nasłuchuję czy Hanka nie wzywa na nocne żerowanie.


13 czerwiec 2010
A moja znajoma wybrała się dziś na rower. Ciekawe, czy jest w stanie usiąść na krześle?
Tak się zastanawiam, mając w pamięci moje coroczne wiosenne debiuty rowerowe. Uważam to za jawną niesprawiedliwość, bo jeżeli w przypadku opanowania jazdy na dwóch kółkach jest do zdolność
pozostająca na życie całe, to dlaczego nie ma tak z przystosowaniem się naszych wielebnych czterech liter? Dlaczego procedurę tę trzeba co roku powtarzać i odnawiać przystosowanie owej do siodełka?

Mnie piękna pogoda wygoniła sprzed kompa na dwa dni całe. Jak ja byłam w stanie to przeżyć (?) - sama sobie się dziwię.

Przecudna burza grzmiała i straszyła dziś w nocy nad głową mą, wylewając obficie kolejne hektolitry wody - trawnik się ucieszył, ślimaki i krety mniej.

Uwielbiam taką energię pulsującą w powietrzu. Mogłabym nozdrzami chłonąć każdy jej atom, a potem tak naładowana wyładowywać się na ten przykład na ślubnym mym ;).
Aż wyć mi się chce (nie z rozpaczy bynajmniej, a z naładowania tejże do każdej komórki mej ziemskiej powłoczki o uroczej nazwie - ciało - czasy "ciacha" już się skończyły czas jakiś temu :) - właściwie bajkowy czas, bo "dawno, dawno temu".

Oznaką upływającego czasu jest również moje zmierzające ku zeru zainteresowanie mundialem.
Kiedy byłam młodą - (ach jakże to brzmi) z wypiekami na twarzy śledziłam rozgrywki bynajmniej nie zważając na wyniki. Czas upływał mi na podziwianiu boskich ciał pięknych adonisów prężących swe ciała, biegających po murawie i bohatersko walczących o piłkę, ech...potyczki młodych bogów, ech...
Teraz całe to towarzystwo lekko smarkate wydaje mi się, ot co.
I tak pozostając w tej otoczce testosteronowej mgiełki drażniącej me nozdrza kłaniam się

14 czerwiec 2010
Nie wiem czym sobie zasłużyłam...
... że pogoda tak pięknie mnie obdarowuje.
Pachniało mi dziś jesienią. Uwielbiam to uczucie dojrzałości, sytości i spełnienia jakie niesie ze sobą jesień. Kiedy ziemia rozgrzana wakacyjnymi promieniami słońca aż dyszy ciepłem.
Ziemia paruje, rozgrzana wilgoć drażni nozdrza, a zimny wiatr zdecydowaną pieszczotą plącze włosy (krótkie aktualnie, ale splątać się troszkę dają). W powietrzu unosi się zapach palonych ognisk. I wyczuwa się atmosferę oczekiwania na sygnał do wyruszenia w drogę, do odlotu.
I gdyby nie nieodpowiedni koloryt zieleni (zbyt soczysta jeszcze) pomyślałabym, że oto jesień nastała.
Wspaniale dziś mi się spacerowało między łąkami i polami...

Mam nadzieję, że nie przynudziłam zbytnio tym opisem przyrody jak nie przymierzając z Nad Niemnem Orzeszkowej
Skąd mi się to wzięło, sama nie wiem, mimo, że czerwcowa jestem to upałów nie lubię, a za jesienią szaleję.


15 czerwiec 2010
?Dziś...
.. nic nadzwyczajnego podczas spaceru mnie nie naszło :(. Ot tylko tyle:
"Byleby się nie napinać:
na życie,
na ludzi,
na siebie"

Wrzuciłam na luz.
I tak na tym luzie do wieczora dotrwałam ...
A potem Hanka zaczęła marudzić wielce, a ja spinać się okrutnie.
Zazbroiła się bomba we mnie i zaczęła niebezpiecznie tykać
I żeby ją/siebie rozbroić głucha się stałam na jęki i spazmy, a serce skamieniało na minut 20.

Na szczęście nie był to rozległy zawał i na powrót wróciły wszystkie czynności życiowe tego jakże ważnego organu.

A teraz pogrążam się w lekturze "Ludzie to wilcy"
hi, hi - ciekawe jak to wpłynie na mój nastrój


16 czerwiec 2010
Jaka szkoda...
... że nie miałam dziś ze sobą aparatu.

W ramach prowadzenia akcji demilitaryzacyjnej posiadłam ostatnio umiejętność szybkiego i, co równie ważne, skutecznego samorozbrajania się z wybuchowego temperamentu. Umiejętność ta polega na wychodzeniu z siebie i sadowieniu się obok oraz czujnej obserwacji własnej,
prowadzonej z boku. Obserwacja ta pozwala na dojrzenie całego spektrum zagadnienia i wychwycenie różnych detali.

I oto jaką scenkę dojrzałam dziś.

Dwie postaci stoją obok siebie w blokach startowych gotowe w każdej chwili, wykorzystując pojawienie się luki w ruchu samochodowym na przeprawę na drugą stronę ulicy.
Jedną z tych osób jestem ja, z racji wypuszczenia się w miasto lekko wyelegancona. Przed sobą toczyłam wózek- jako, że marki dość zachwalanej na rynku maminym więc i o prezencji niezgorszej.
W środku pojazdu owego był Wsad z postaci rudo-łysego dzieciątka mojego.
Druga persona reprezentowała styl jakże odmienny od mojego. Gość ów o aparycji dość steranej przez życie i częste raczenie się wyskokowymi należał do osób, które prawdopodobnie niezbyt chętnie płacą rachunki za wodę więc i korzystać z jej dobrodziejstw korzystał pewnikiem rzadko. Rysiek Rydel śpiewał o takich - "brudny niedomytek". Mężczyzna tenże również wózek przed sobą toczył. Pojazd ów marki złotarączkazróbtosam o dość ciekawej acz zaskakującej konstrukcji,
Wsad również posiadał, a jakże. We wnętrzu pojazdu wygodnie rozsiadła się ruda psia istotka, która minkę miała wielce ukontentowaną jakby żywcem z Hanulki sciągniętą.
Podobieństwo poprzez różnice było uderzające.
I jak tak wyszłam z siebie i stanęłam obok to od razu pojawił się podpis pod ową scenką, a szło to mniej więcej tak:
"Rodzicielstwo - oblicza różne".

I właśnie wtedy zaklęłam z powodu braku pod ręką aparatu fotograficznego.
A teraz nogi idę golić,
bo ciepło się zrobiło.


19 czerwiec 2010
Porodówka ???

Ratunku !!!
Rozniosło się po okolicy !!!
O rzesz!
Tym razem jaszczurka podchwyciła ideę porodu domowego i poszła w moje ślady wybierając sobie jako miejsce porodu ;) jaj ... oczywiście, ajakże by inaczej - moją sypialnię.
Wlazłam dziś w coś i po usłyszeniu dziwnego odgłosu pod moim kapciem odskoczyłam jak oparzona. Krzykiem w tamtej chwili mogłabym spokojnie konkurować z moim koHaniątkiem (ostatnie pseudo mojej córci), która to czasem urządza sobie próby badawcze maksymalnego zakresu decybelowego
jaki jest w stanie osiągnąć jej raptem 7 i pół kilogramowe ciałko.
Po ochłonięciu z chwilowego szoku spojrzałam na podłogę, a tam jaszczurka, a za nią snuł się tak jakby koralik wnętrzności (tak mi się na pierwszy rzut mojego oszołomionego oka wydawało). Trochę fasolowato mi to wyglądało (jaszczurka wcinająca fasolę ?!?).
Wyobraźnia zaczęła pracować na najwyższych obrotach produkując wizję kolejnych stworzeń potajemnie zamieszkujących nasze mieszkanie. W popłochu zaczęłam więc wypatrywać szczura pod łóżeczkiem, karaluchów za regałem i olbrzymich pająków na suficie.
Moja wyobraźnia galopowała w najlepsze więc już cała robaczana menażeria snuła mi się przed oczami.
Po kilku głębszych :), jako karmiąca o żadnym alkoholu być mowy nie może, więc tylko - kilku głębszych oddechach - wszystko poznikało, tylko ta cholerna jaszczurka była na swoim miejscu. I do tego jeszcze dawała oznaki życia (bezczelna!).

Chwyciłam za telefon w celu namierzenia mojego męża, na którego to barki chciałam zrzucić ciężar dobicia biednego gadziątka/płaziątka - no bo przecież z wlokącymi się za sobą jelitkami z zawartością, jaszczur nie miał chyba przed sobą perspektywy długiego żywota? Na moje nieszczęście mąż był kilkadziesiąt kilometrów od domu i nijak nie widział sposobu szybkiego pojawienia się w domowych pieleszach.

No nic, a może by tak zastosować strusia taktykę (czego nie widać to nie istnieje) i udawać, że jej tam nie ma i poczekać przed domem na powrót męża?

Minuty mijały...

a mnie coraz bardziej żal robiło się rozbebeszonego i dającego oznaki życia jaszczura.
Postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce, a raczej będąc bardziej dosadną wziąć sprawy w łopatę (tylko to narzędzie posiadało sztyl odpowiedniej długości). Po obejrzeniu narzędzia operacyjnego doszłam do wniosku, że jednak nie jestem w stanie tego zrobić. No i szkoda mi było drewnianej
podłogi w sypialni (ech, i tu wyszła na wierzch cała prawda o moim miłosierdziu jakoby do zwierząt; materialistka jestem - ot co).
Ostatecznie uzbrojona w szufelkę i wiaderko ruszyłam do sypialni.
Wcześniej oczywiście otworzyłam na oścież drzwi wejściowe zabezpieczając sobie w razie niepowodzenia lub niespodziewanego zwrotu akcji drogę ucieczki.
Kiedy zabierałam się do dzieła za plecami, z oddali usłyszałam "cześć" wypowiadane przez mojego sąsiada, który przechodząc obok dojrzał mnie przez otwarte drzwi.
Już, już gotowa byłam wciągnąć go do spółki, ale wizja szybko rozchodzących się po wsi wieści zdusiła w moim gardle okrzyk prośby o pomoc sąsiedzką. Wyobraźnia, już wcześniej rozruszana przez robaczane wizje, tym razem wysnuła wizję plotek jakie niechybnie by się rozniosły, gdyby ktokolwiek zobaczył sąsiada wychodzącego z mojego domu i pewnikiem z wdzięcznością przeze mnie żegnanego (w końcu wybawiłby mnie z opresji). I to wszystko pod nieobecność mojego męża. Wiejska kronika
towarzyska - takim mianem zwykłam nazywać nasze miejscowe plotkarki -miałaby używanie.
Zaniechałam więc "spółkowania" z sąsiadem i zadanie postanowiłam wykonać jako jednoosobowa firma deratyzacyjna.
Udało mi się przy pomocy miotły zgrabnie zagonić jaszczurkę na szufelkę, a stamtąd szybciutko wrzuciłam ją do wiaderka.
Podstępna płazina nagle się ożywiła i podjęła gwałtowne próby ewakuacji. Na szczęście drzwi wejściowe były blisko. Wystarczył jeden sus i już byłam na zewnątrz z wiaderkiem i jego szamoczącą się zawartością, którąnatychmiast wytrzepałam na trawę.

Po ochłonięciu i przestudiowaniu jednego "ziarnka fasoli" przyklejonego do szufelki nagle mnie oświeciło.
O matko jaszczurza!
Przydeptałam ociężałą ciężarną !!!
To dlatego ta jaszczurka była zaprzeczeniem przysłowiowej jaszczurzej zwinności i nie zdążyła umknąć mi spod kapcia!!!
A ja wykonałam na niej niechcący zabieg kristellera !!!
Na szczęście jaszczurza mama przeżyła, bo jak po chwili przeszukiwałam trawnik, już jej nie było.

Tak więc moja sypialnia, jak tak dalej pójdzie, będzie mogła zyskać miano domowej porodówki.

ot i tak, kolejny nudny dzień kobiety na wychowawczym ;)


23 czerwiec 2010
O ho!, a więc zaczyna się...
terroryzm mleczny powoli mnie osacza.
Pierwsze pojedyncze, na razie nieśmiałe jeszcze ataki zostały na mnie przypuszczone. I to przez kogo? O zgrozo, przez moją własną rodzicielkę Mamę i drugą przysposobioną czyli Teściową.
A wszystko zaczęło się od rzuconej przeze mnie niewinnie uwagi o tym, że córcia wypróbowywuje siłę swoich dwóch ząbków podczas karmienia piersią. Ja na takie mocne i zdecydowane " pieszczoty" na moim biuście nie zezwalam osobnikom znacznie starszym od Hanki, a co dopiero takiemu siuśmajtkowi (o sorki - siuśpieluchowi) jakim jest moje dziecię, ale ot tak rzuciłam w eter informację o tym co aktualnie gryzie moją córcię, albo raczej co aktualnie podgryza moja córcia.
No i usłyszałam, że chyba czas powoli kończyć karmienie piersią. Przez grzeczność i wrodzoną niechęć do jałowych sporów dostałam nagle ataku głuchoty i zaniemówiłam.
A dziś udzielając odpowiedzi na pytanie "jak długo zamierzam karmić
piersią?" usłyszałam stwierdzenie: "oj, za długo".
Ot, ekspertki od prawidłowej laktacji trafiły się w moich kręgach rodzinnych.
Fakt, wychowały swoje dzieci.
Fakt, wyrosło to ich potomstwo na niczego sobie (takie przynajmniej mam o sobie jako o jednym z tych egzemplarzy wrażenie).
Fakt też, że w erze propagandy mlecznych gotowców nie miały sposobności doświadczenia uroków jakie niesie ze sobą mleczna droga, z wyrobem mlecznym produced by women's brust.
Ale dlaczego "karmią" mnie jedynie słusznymi opiniami dotyczącymi czasu karmienia piersią?
Ośrodek decyzyjny moje drogie panie na szczęście jest gdzie indziej.
I tylko przypadkową jest zbieżność ilości osób podejmująca tę decyzję.
Fakt, rzeczywiście są to dwie osoby.
Ale rozbieżność dotyczy personaliów tych osób - bo są to Hania i jej mama - czyli ja.

no i ulżyło mi troszeczkę :)

Lipiec 2010

2 lipiec 2010


Łóżkowe przepychanki
Niechybnie jak tak dalej sytuacje porankowe będa szły w tym kierunku czeka mnie w najbliższym czasie wizyta u chirurga plastyka.
A o co chodzi z tym plastykiem?
Ano o "na ratunek" biustowi mojemu.
Mam zwyczaj po porannym prysznicu wrócić do łóżka na chwil kilka żeby dać się przytulić marzeniom sennym, które ewentualnie jeszcze w pościeli się zawieruszyły.
A że oprócz nich zwyczajowo w łóżku Hanulka już rozgoszczona na całego więc i o błogim zapadnięciu w marzenia senne mogę tylko pomarzyć.
Jak tylko córcia wyniucha i zarejestruje swoim noskiem, że mleczne kontenerki znalazły się w jej zasięgu następuje u niej odruch Pawłowa czyli stała sekwencja reakcji.
A idzie to mniej więcej tak:
otwiera usteczka i układa je w ryjek,
wyciąga rączki z rozcapierzonymi paluszkami w kierunku piersi,
jak na którąś napotka - to myk mocno zaciska na niej swoje 10 paluszków w mocnym niepuszczalnym uścisku,
no i następują usilne próby przyciągnięcia którejś z nich do siebie w celu rozpoczęcia porannej konsumpcji.
Wszystko to robi z zamkniętymi oczkami.
Najgorsze jest to, że wysięg haninych rączek wynosi jakieś 25 centymetrów,
a dziewczynie ani w głowie przysunięcie się do mnie...

to pierś ma się naciągnąć...

3 lipiec 2010
Guziki uratują sutuację :)

Miałam o czymś innym pisać, ale tak mnie wzięło i z pasmateryjnym tematem wybiegam.
Co będę na mym biuście wyczyniać? Ano wymyśliłam zamiennik plastyka
Od zawsze lubiłam robótki ręczne więc powinno się udać.
Jak biust po zabiegach naciągania przez Hankę opadnie mi do pępka (ale do tego na szczęście jeszcze droga daleka, bo pępek po ciąży też się w dół przemieścił) to podratuję go wszywając sobie dwa guziki w okolicach pach. A ponieważ piegowata jestem obficie, tak że dwa dodatkowe quasi pieprzyki nie powinny za bardzo rzucać się w oczy. Wybór w pasmanterii
przeogromny więc z doborem odpowiedniego koloru nie powinno być problemu najmniejszego. Potem pozostanie mi tylko przekucie części piersi brodawką zwanej , ostębnowanie i gotowe - będę mogła swoje piersi podpiąć i może jeszcze jakoś fantazyjnie udrapować jak jakieś firaneczki .
Ot i problem z głowy!
A i jaka radocha przy sztrykowaniu (już tłumaczę z naszego na polski "sztrykować" - szydełkować, a może to „heklować" jest?).

A tak na poważnie
Tydzień temu wybierałam się na ślub koleżanki. A, że okazja specjalna, a ja do pięknych się nie zaliczam (nie przeczę - jak się "podrasuję" to swój materiał genetyczny potrafię zaprezentować na całkiem, całkiem znośnym poziomie) więc przedpołudnie spędziłam na tuningowaniu osoby swej. Kiedy już gotowa byłam spojrzałam w dekolt swój i mhmm... zamruczałam z zadowolenia - całkiem apetycznie się prezentował. Ale zaraz błogostan w jaki się wprowadziłam na widok biustu został gwałtownie przerwany. Pomruk zadowolenia zamarł na ustach - Rany!!! Hanki nie nakarmiłam !!!
Mąż nie uwierzył, że to w wyniku zaaferowania tak doniosłym wydarzeniem jakim jest ślub koleżanki. Stwierdził, że zrobiłam to z pełną premedytacją ;).
Ale i tak podoba mi się ta metoda - nieinwazyjne, darmowe (!) powiększanie piersi - wystarczą 4 godzinki abstynencji od mlekożercy i biust 4 rozmiary większy się staje.


10 lipiec 2010
Badania terenowe...
...na temat grawitacji.
Nastał w życiorysie Hani taki czas, który można by nazwać Erą Maniakalnego Odkrywcy.
Szczególne zamiłowanie wykazuje kobiedzieciątko nasze w tematyce grawitacji.
Gdziekolwiek jej nie weźmiemy (a taszczemy tego naszego dobrze już ponad ośmiokilogramowego badacza wszędzie) Hanka z pełną determinacją, fascynacją i zapałem (rzekłabym, że to nawet o maniakalizm się ociera) przeprowadza badania rozliczne na temat siły ciążenia, prędkości spadania i skutków zderzeń różnych przedmiotów z ziemią.
A my cierpliwie dostarczamy jej kolejnych obiektów do badań...
i cierpliwie wszystko podnosimy z powrotem...
i znowu cierpliwie podnosimy...
i znowu...
i znowu...
i już mniej cierpliwie,
i już wcale nie cierpliwie,
i znowu....
i znowu...
i z pełną rezygnacją


14 lipiec 2010
inspektor HACCP
Tak jak z nastaniem Środy popielcowej na sambodromie w Rio rozpoczyna się istne ostatkowe karnawałowe szaleństwo, tak u nas z chwilą kiedy Hanka zamknie wieczorem oczy, my z równie ognistym zapałem chwytamy za miotły i mopy i zaczynamy szaleć.
A szalejemy z naszymi podłogami na głównych traktach pełzaczych naszej córci.
Bo każdego ranka niezmiennie już od kilku tygodni wkracza (właściwszym określeniem byłoby "wpełza") na tereny kuchenno-pokojowe inspektor Hanka. Żadne niedociągnięcie nie przejdzie niezauważone. Wszystkie słabe punkty od razu wypunktowywane są na jej bodziaku. A to jakieś zawieruszone w kącie musze truchło, a to okruszki chleba ukryte za nogą od stołu czy kurze kotki.
Po skończonym obchodzie inspektorka z wielkim ukontentowaniem przystępuje do dokładnej analizy znalezisk - nie pomijając oczywiście aspektu organoleptycznego.
Skutkiem ubocznym codziennych pełzaczych spacerów jest diametralna zmiana inspektorskich bodziaków, a dotyczy ona barw i fasonu dekoltu - ten to robi się iście głęboki. Śmiem twierdzić, że takich dekoltów nie powstydziłyby się nawet tancerki z Moulin Rouge. Hanine "guziczki" dumnie prezentowane są po takim obchodzie w świetle dziennym.
Nadzieja ma płonna, że pierwotny fason powróci po praniu.
I chociażbyśmy dołożyli wszelkiej staranności w wykonywaniu cowieczornych tańców z miotłami i mopami nasza inspektorka każdego ranka potrafi wykazać swoim rodzicom niedokładność ich roboty.


17 lipiec 2010
Skąd, no skąd?
...Ona to zna?
Przecież nie zdążyłam Hani opowiedzieć jeszcze bajki o Jasiu i Małgosi, więc ???
Bo tak jak ja znaczę trasę spaceru odnotowaniem w sklepowych terminalach transakcji z użyciem mojej karty płatniczej, tak Hania chyba przestała ufać w mój zmysł orientacyjny i dlategoteż dla bezpieczeństwa, biorąc przykład z Jasia i Małgosi, znaczy przebywaną przez nas trasę wyrzucanymi dyskretnie pojedynczymi sztukami garderoby. I w ten oto sposób pozbyła się na zawsze jednej skarpetki w kolorze fuksji (jak jej się kolor nie podobał to przecież mogła mi powiedzieć otwarcie, a nie tak pokątnie utylizować niechciane skarpetki).
Kapelusik na szczęście ocalał
dzięki spostrzegawczości pewnego młodzieńca, który zwrócił mi uwagę na porzucony na chodniku egzemplarz.
Następnym razem kupię Hani model przybijany do główki na dwa gwoździe .


20 lipiec 2010
Czas to najwyższy...
... na zmianę kodu w kasowniku.
Do dotychczasowych dwóch dziurek dołącza powoli kolejna górna lewa jedynka.
I coś mi się widzi, że na tej zmianie nie poprzestaniemy. Ogólnie rzecz ujmując - czeka nas w najbliższym czasie istna rewolucja. Nie uda się już jazda na gapę. Zmiany w kodzie dziurkowym w kasowniku następować będą lawinowo - tak mi się cóś widzi.
Idzie wysyp jak grzybów po deszczu.
Zębobranie jednym słowem.

A poza tym, ostatnio byłam na spacerze - choć to nie nowina - bo spacerujemy sobie codziennie (do wyspacerowania pozostało jeszcze jakieś 4 - wariant akceptowalny lub 8 - to byłoby ekstraosiągnięcie - kilogramów). Więc spacerek był brzegiem stawu. I tak wpatruję sie w toń wody, wpatruję, a tu:

(wariant maruderski)
Ktoś masę kromek chleba powrzucał do wody. I po co? I na co tak zaśmiecać? hołota; zero szacunku dla przyrody! Przecież dokarmianie łabędzi tylko szkodę im przynosi - bo chleb kwaśnieje, rozstroju żołądka gotowe dostać; a poza tym nie będą chciały odlecieć - a dla własnego dobra powinny; bo zimy u nas mroźne bywają - no i kto je będzie potem ratował ? no kto ?- się pytam.

(wariant asiny - nazwa odimienna)
łojejciu! ale fajnie! mlaskające kanapki !!! ryby dorwały się do chleba i podskubują je od dołu, wydając przy tym odgłos do mlaskania podobny - świetnie to wygląda!!! mlaskające z ukontentowaniem jezioro!!!

ot tak staram się dostrzegać tę odrobinę humoru, jaka ukrywa się w każdym zwyczajnym z pozoru zdarzeniu.


23 lipiec 2010
Dolce i ...
... Gabbana???
Niestety nie o słynny tandem w dziedzinie mody (kto się interesuje ten wie któż to zacz) mi chodzi.
Wędrowałam dziś po kantorach w poszukiwaniu dolców o małych nominałach.
Dostałam takie zadanie bojowe od ślubnego mego.
Nie wywiązałam się ...
Jednodolarówki nieuchwytne są...

Za to inne zakupy zwieńczone zostały sukcesem, bo...
królowanie czas zacząć.
Wiem, wiem - Królowa jedna tylko jest, ale myślę, że Doda nie będzie zbyt dużego rwetesu podnosiła jak dowie się o kogo chodzi i któż to predestynuje do zdetronizowania jej królewskiej mości.

Na tron wstępuje Hanka.
Jutro nastąpi uroczysta koronacja lub jak kto woli zasiądnięcie (czy jest taki wyraz?) na tronie.
A tron z plastiku wykonany jest, w kolorze zielonym i inicjałem w postaci kaczuszki, i potocznie nazywany....
nocnikiem bywa.
A o przebiegu uroczystości nie omieszkam oczywiście donieść.


24 lipiec 2010
Niech króluje nam !!!

Zasiadła.

Dziś rano.

Tuż po otwarciu oczek swych.

Uśmiechnięta uśmiechem niepewnym, lekko zdziwionym, oczekującym, no bo cóż to nowego jej rodzice dziś dla niej wymyślili?

Posadzili na tronie i wpatrują się wyczekująco...

Więc nieśmiały uśmiech podesłała.

Rodzice też się uśmiechają jakoś tak oczekująco zachęcającym uśmiechem.

I mama zanuciła : "siiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii"...
i tato podchwycił ten dźwięk ....

I nagle w przestrzeni pojawił się i inny szelest

I coś zasiurkało pod Hanią.

I zdziwiona spuściła wzrok, a kiedy go podniosła to jakoś tak uroczyście się zrobiło wokół i rodzice jacyś tacy wniebowzięci...

I nagle wiwatowanie się rozpoczęło !!!

I taki oto przebieg miała dzisiejsza koronacjo-tronacja.

A po południu to już zwykła harówka się zaczęła. Królowa wezwana została na posiedzenie. Obrady plenarne rozpoczęte.
I w mig pojawiły się pierwsze, konkretne ustawy.
I znowu ludek boży miał powód do wiwatu.

Zapowiadają się udane rządy.

Wiem, wiem, szczęście mieliśmy - bo to przecież naturalne, że po przebudzeniu organizm dąży do osiągnięcia stanu homeostazy więc i nadmiaru płynów i innych takich pozbyć się chce nie zwlekając zbyt długo. A my to skrupulatnie wykorzystaliśmy.
Mimo, że mało w tym świadomego działania Hani my jesteśmy bardzo zadowoleni.


25 lipiec 2010

Aż niemożliwe...
... żeby tak stuprocentową skuteczność mieć :O.
Co złożenie do strzału to trafienie jest.
Jak tak dalej pójdzie, to nocnik zamortyzuje mi się w tempie ekspresowym. Zwłaszcza, że model nicniewypasiony kupiłam. Żadne tam pachnące (sic!), grające, z nakładkami egzemplarze - zwykłe toto, kawał plastiku, z naklejką kaczą (czyżby polityka i w gó...nie też maczała swe paluszki?).

Dziecię pewnie poczuwa się w obowiązku nie zawieść swoich rodzicieli.
A co, a niech radochę mają!
Jak na prawdziwą rekordzistkę nioskę przystało co zasiądzie to coś zniesie.

W typowaniu nasadzeń Hani super rezultaty mam więc dlaczego w typowaniu totka tak żenująco słabo mi idzie?

Sierpień i Wrzesień 2010

wyruszyliśmy

...... pod osłoną nocy i przy blasku księżyca.
W atmosferze lekkiego napięcia, które zwyczajowo na śląsku nazywa się  reisefieber.
I gdyby nie odgłosy od czasu do czasu wydawane przez Hankę mogłabym  uwierzyć, że oto mój romantyczny mąż (niestety ścisłowiec z niego straszny, romantyzm mu obcy zupełnie) porywa mnie - swą ukochaną (jeśli takim mianem można obdarzyć wiecznie czepiającą się żonę - tak, tak - stałam się takim egzemplarzem *) ) w romantyczną podróż w nieznane.No ale schodzę już z tych obłoków na ziemię.

Do Łodzi było w miarę sprawnie, szybko i miło.Potem za sprawą jednego przycisku podróż stała się monotematyczna. A to za sprawą pewnej "pani", która zadomowiła się gdzieś w przedniej części samochodu i od tej pory nic tylko słychać było "jedziesz z niedozwoloną prędkością, jedziesz z niedozwoloną prędkością, ...". Gwoli wyjaśnienia - mimo, żem marudnym egzemplarzem - to nie byłam to ja. Te niekończące się utyskiwania wychodziły z "ust" Dzipsy czyli GPS-a.

Pod Włocławkiem wpadliśmy. Nie, nie. Nie żebyśmy nagle na poboczu drogi dali upust ogarniającym nas dzikim żądzom i uprawiali szybki seks bez zabezpieczenia podczas owulacji. Nie, nie. Nic z tych rzeczy. Wpadliśmy w ogromniasty korek.
Czas płynął, a my staliśmy.

I staliśmy.

I staliśmy.

W końcu doczołgaliśmy się jakoś do Torunia.

Zarządziłam przerwę.Po pierwsze - bo lubię Toruń (co absolutnie nie jest jednoznaczne z
lubieniem Ojca Dyrektora :)),po drugie - Hance należało się wylegiwanie na trawie.
Ponieważ zmęczenie i znużenie powoli dawały nam się we znaki więc i nastrój jakiś wojowniczy się wytworzył. Jakieś tam marudzenia, kwękania i ogólne czepialstwo o nie wiadomo co próbowało nami zawładnąć. W końcu udało nam
się poskromić te zapędy.

Żonkiś poprosił o zamianę za kierownicą. Hura!!! Bo przed nami autostrada. Przez chwilę mogłam poczuć się jak młodszy Kubica. Niestety jak to w Polsce bywa - prędzej czy później (w polskich warunkach niestety bardzo prędko) autostrada w końcu pokazała nam swój koniec.

W Gdańsku ślimaki nas wyprzedzały ...

Tabliczkę z napisem Rowy ujrzeliśmy dopiero po około 16 godzinach jazdy...

cdn
*) czepialski egzemplarz - nie oznacza w tym przypadku uczepiania się
różnych części ciała współmałżonka, albo jak rzep psiego; egzemplarz

czepialski = generujący o wszystko pretensje


17 sierpień 2010

to co zwykło...

...być kobiecą domeną zawładnęło moim mężem - głowa go rozbolała.W obliczu morskiego zewu niezdolna się stałam do wykrzesania jakiegokolwiek odruchu miłosierdzia Matki Teresy z Kaluty względem ślubnego mego. W tej sytuacji wysłał się więc sam do łóżka w celu odebrania sobie przysługującej mu, a zarwanej nocną jazdą dawki snu.
A my z Hanką zaczęłyśmy nasze wakacjowanie. Na pierwszy ogień naszych wakacyjnych manewrów obrałyśmy naszego
gospodarza. Wkroczyłyśmy do jego punktu konsultacyjnego na krótką acz treściwą pogawędkę: co?, gdzie?, warto?, nie warto? Przy okazji oskubałyśmy go ze słodkich krówek. Zaopatrzone w świeżą wiedzę ruszyłyśmy na rekonesans.
I tu okazało się, że Hania trafiła w swój żywioł. Promenada (no powiedzmy, że w przypadku Rowów to człowiek ma do
czynienia raczej z promenadką, a nie Promenadą) to było to. I od tej pory tylko T O się liczyło. Dziewczątko roztaczało swój urok osobisty posyłając na lewo i prawo uśmiechy, zagadując przechodniów, wymachując kapelusikiem i innymi tekstyliami, które znalazły się w zasięgu jej rączek. Pozdrawiając tłumy, raczyła od czasu do czasu łaskawie rzucić coś (czyt. kapelusik) na pamiątkę w ten "rozentuzjazmowany" jej widokiem tłumek wielbicieli.
Doskonaliła się w sztuce flirtu nie przepuszczając nikomu, czy to był dwuletni chłopczyk, czy starsza pani, zamężny, czy nie - na każdym wypróbowywała moc swojego osobistego uroku.
Trochę zdębiałam.
Potem poczułam się nieswojo. Ok. Jak każda matka uważam, że moje własne dzieciątko jest ładne, ale bez przesady. Żeby zaraz takie "ochy" i "achy" i "o jezunie". Fakt, jak wyskoczyła z czeluści mych wnętrzności sama byłam zaskoczona,
że Toto takie czyste, nieopuchnięte zbytnio, po prostu ślicznota (choć jak teraz zerkam na jej pierwsze fotki to nijak tej śliczności dopatrzeć się nie mogę - gdzie ja wtedy miałam oczy? Ano fakt - byłam totalnie zbombardowana endorfinami i innymi takimi produkowanym przez mój organizm opiatami).
Więc ok - nic jej nie brakuje, ale tego zauroczenia i zachwytu wakacyjnej gawiedzi nad potomkinią mą nie rozumiałam.
Dziecię me rozsmakowało się w promenadowaniu i musiał to być żelazny punkt każdego dnia.
A jak zobaczyła automaty do gry i inne takie... ło matulo!!
W oczkach zamiast źrenic pojawiły się dolary. Jak w dobrej disneyowskiej kreskówce. W przyszłości obawiam się o moje finanse. Może do tego czasu ta pasja jej minie...
Hanulka odkryła radość w promenadowaniu, a w czym ja się rozsmakowałam o tym będzie następnym razem, kiedy opowiem o ...

 

18 sierpień 2010

... mężczyznach oczywiście

Na pierwszy ogień wystawiam barmana z przybytku gastronomicznego o  romantycznej nazwie "U Jadźki" zwanym.
Trafiliśmy do owego lokalu z polecenia i niejako z oszczędności  (poprzedniego dnia zaszaleliśmy z ogromniastymi dorszami w jednej ze smażalni siejąc tym spustoszenie w portfelach naszych). Z założenia miał to być wypad jednorazowy, ale jak już wdepnęliśmy to utonęliśmy. Ja rozpłynęłam się w całości w podawanym tam żurku (na samo wspomnienie wyczuwam, że moje ślinianki podjęły właśnie wzmożoną pracę w moich ustach) i barmanie. Człek to był postury znacznej, radości wręcz tryskającej z oczu i głosie tubalnym. A z twarzy, niby to surowej, nie schodził ukrywany pokątnie (ale jednak dostrzeżony przeze mnie) uśmiech. Te jego zawołania biegnące przez salę całą i odbijające się po
wszystkich kątach: "żur stygnie!", "dwa barszcze migiem!", "węgra na ruszt!" połączone z kipiącą od niego radością życia stanowiły dla mnie istną symfonię. Zaczęłam tam przychodzić codziennie. I już nie wiem, czy to dla wyśmienitego żurku czy dla pociągającego mnie werbalnie i życioenergetycznie barmana.

Ciągnąc dalej ten gastronomiczny wątek...
Ponieważ nadmorskie gofry są miłością mą przez cały okres pobytu nad morzem, dla wyrównania bilansu energetycznego wieczorami chodziłam sobie wzdłuż plaży z kijkami.Gnając tak pewnego wieczoru przed siebie nagle objawili mi się
plażowicze soute...Zwolniłam.
Ucieszyłam się, że wzięłam ze sobą okulary. Postanowiłam wykorzystać nadarzającą się okazję i wzbogacić mą dość
mizerną kolekcję nagich mężczyzn podziwianych z bliska. Nie licząc młodocianych i niemowlaków raptem uzbierało się ich w moim dotychczasowym życiu sztuk dwie.
Mizeria - dorobek raczej na miarę 14-latki, a nie kobiety mhmm... trzydziestokilkuletniej.Niestety, ku rozpaczy mej obiekty poddane mej obserwacji (jakoś tak się nieszczęśliwie złożyło) ustawiły się tyłem do kierunku mego patrzenia.
:(. Nie, żebym prowadziła statystyki porównawcze ;).

Za to drugiego i trzeciego dnia wiadomo było którędy biec będzie moja trasa treningowa.

Był jeszcze Karol - lat dwa i pół - plażowy kolega Hani. I na nim poprzestaniemy. :)

 

24 sierpień 2010

Nocne wstawanki

Dziamdziolińską usilnie próbuję przekonać, że osiem godzin ciągłego nocnego snu to jest to co mamy lubią najbardziej.
Hanulka ma żołądeczek o pojemności czterogodzinnej; po tym czasie żąda nowej, świeżej dostawy.
I nijak tej jej czterogodzinnej pojemności żołądka (lub psychiki) zwiększyć nie potrafię - sposób na mleko mamy + kaszka na wieczór - bez echa przechodzi, o północy pobudka i tak gwarantowana;
Potem to już tracę kontrolę - bo przenosząc córcię do naszego łóżka uruchamiam samoobsługę - póki ciepło za oknem, sypiam nago i Hania skrupulatnie to wykorzystuje podpinając się do dystrybutorków w miarę jej widzimisięmlekochcenia; mąż niestety nie wykorzystuje faktu, że obok niego niewiasta nago śpi:(- żonkiś ma zwyczaj spać snem sprawiedliwego.

Ostatnio coś w telewizji mówili o jakiś dystrybutorach świeżego mleka - może uda mi się taki zdobyć i w zasięgu hanusiowego łóżeczka postawić. Wieczorem wystarczy tylko dziewczę zaopatrzyć w kasę i niech sobie dziewczyna kupuje za swoje zaskórniaki. Może pokusa oszczędzania na karuzele i inne przyjemności pobudzi Hankę do oszczędzania czyli rzadszego dopominania się o mleko ;)

 

29 sierpień 2010

and the Oscar goes to...

Hania okrzykiem wojownika wezwała mnie na nocne żerowanie. Zabieram więc małego krzykacza z jej łóżeczka, rozsiadam się w fotelu; cysterniaka na wierzch wyprowadzam i podłączam. Tankowanie uruchomione.

Ponieważ godzina to duchów więc mój umysł powoli szybuje w kierunku niebytu myśleniowego. Jedynie siła instynktu macierzyńskiego sprawia, że moje ramiona nie rozluźniają się i dziewczątko nadal w uścisku nelsońskim pozostaje w miarę bezpieczne.

Wskazówki niestrudzenie przemierzają kolejne odległości na tarczy.

Tik, tak, tik, tak...

Wyczuwam, że siła zasysania powoli słabnie; oddech się wydłuża, ciałko coraz bardziej bezwładne.

O ho, czas wkroczyć do akcji.

Delikatnie podnoszę się z fotela, a dłonie powoli przenoszą Śpiącą w kierunku jej materacyka. Już niedaleko, jeszcze chwilka i nastąpi moment delikatnego lądowania. Hania wyczuła, że opada, że już nie przylega szczelnie do maminych
krągłości, że zapach mleka coraz bardziej ulotny się staje. Oczka zaciska jeszcze bardziej, usteczka w mgnieniu oka w podkówkę się  układają, płucka zaciągają więcej powietrza, ażeby efekt wokalny
skuteczny był i jak nie ...
Reaguję błyskawicznie. Zdążyłam. Okrzyk niezadowolenia nie miał szans się w pełni zaprezentować. Hania czuje, że już nie opada delikatnie w dół tylko ruchem wznoszącym unosi się w kierunku mamy, zapach mleka zaczyna na nowo drażnić
receptory dziecięcego noska. I tak podążając tym delikatnym lotem ku mnie, powieki się dziewczątku jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki rozluźniają i pełne ukontentowania mlaskanie słyszę.

Jednego Oskara dla tej małej aktoreczki poproszę przy następnym
rozdaniu...

 

31 sierpień 2010

Po drugiej stronie lustra

Jutro stuknie mi 10 miesięcy od mojego pierwszego porodu.

Niedawno czytałam sobie kilka relacji różnych dziewczyn/kobiet oczekujących swojego pierwszego porodu.
I to, co zdominowało te relacje to wszechobecne poczucie strachu.
Smutne.
Ale w sumie nie ma się co dziwić. No bo ile z nas może powiedzieć, że w swoim najbliższym otoczeniu ma kobiety, które uważają, że poród jest pięknym przeżyciem?
Z reguły słyszymy opowieści o bólu i cierpieniu.
Swoją drogą uważam za niezbyt fortunne nazywanie skurczów bólami. Dla mnie ból jest sygnałem od ciała, że coś niedobrego się w nim dzieje. Skurcze porodowe natomiast były dla mnie oznaką, że człowiek, który rozwijał się pod moim sercem właśnie rozpoczął swoją podróż w nieznane, a moje ciało mu to umożliwia. Oczywiście nie ma się co czarować i mówić, że odczuwanie skurczu to mega przyjemność; wcale tak nie jest.

Jednakże trudno jest mi również uwierzyć w porody w ekstazie, porody orgazmiczne. Na mój chłopski (kobiecy) rozum dla osiagnięcia orgazmu potrzebne są czynniki w postaci tak zwanego przyzwolenia psychicznego i jednak stymulacji pewnych zakończeń nerwowych. No i pewnie jeszcze cała masa innych czynników zewnętrznych i wewnętrznych. I jeśli jeszcze zgodzić bym się mogła z tym, że w czasie porodu kobieta może psychicznie nastawić się na przeżywanie ekstazy, to jednak w przypadku pobudzania pewnych miejsc - no, podczas porodu jest to raczej niewykonalne.
W końcu nie na darmo mówi się, że orgazm kobiecy to nie taka prosta sprawa i zależny jest od mnóstwa czynnków.

Utarło się stawiać kobietę w opozycji do porodu. Poród jawi się jako coś/przeciwnik, z czym/z którym trzeba walczyć.
Ja też bałam się swojego pierwszego porodu. Bałam się do czasu...
Aż pewnego dnia zaczęłam czytać relacje z porodów jakie przyjęła położna Irena Chołuj.
I zrozumiałam.
Zrozumiałam, że wystarczy zaufać swojemu ciału. Że wystarczy w jego „ręce" przekazać władzę, a ono już nas poprowadzi. Wyraziłam zgodę na to, co się będzie działo z moim ciałem i okazało się, że ja, dla której comiesięcznie pierwszy dzień okresu bez tabletek przeciwbólowych był dniem nie do zniesienia, swój poród (który trwał przeszło 12 godzin) przeżyłam bez jakiegokolwiek znieczulenia.
Możecie uznać „ech, wymądrza się". Macie prawo.
Ale uważam, że naprawdę warto traktować poród jako ekspresję kobiecej mocy a nie jako skaranie i dopust boży.
Mimo, że swój poród przeżyłam w domu, pozostał we mnie pewnien niedosyt. I jeśli kiedyś jeszcze raz przyjdzie mi grać jedną z dwóch głównych ról w tym wydarzeniu, to postaram się jeszcze pełniej w nim zanurzyć i jeszcze głębiej go przeżyć. Bo to naprawdę jest Wydarzenie przez wielkie „W". I jest w nim zawarta wielka moc. Moc wszystkich kobiet.
Pozdrawiam te wszystkie kobiety, które właśnie oczekują przejścia na drugą stronę lustra.
Pięknie, głęboko i świadomie przeżytych narodzin Waszych dzieci Wam życzę.

 

27 wrzesień 2010

miłosznie...

... mnie dziś natchnęło.
Znaczy się Czesława mam na myśli.
Przechodziłam dziś przez skrzyżowanie - niby z pozoru normalna czynność, nic nadzwyczajnego.
Ale nagle poczułam jakbym wkroczyła w inną rzeczywistość.
Nasłuchuję. A tu żadnego ptaków śpiewu niezdolnam wyłuskać, tylko samochodowe silniki oczekujące na zielone cichutko sobie szemrają. Szeptem zdaje mi się. Nawet chmury przystanęły na chwilę. Hania w swoim wózku jak głoska "c" bezdźwięcznie śpi.
I w tę ciszę wdarł się nagle sygnał karetki.
Milcząco samochody rozjeżdżają się na boki, a karetka rozdzierająco krzyczy w przestrzeń...
Obok nas przejechała.
A Hania śpi...
Może komuś świat właśnie się kończył; przepoczwarzał w inną rzeczywistość przy dźwięku karetki.
A może komuś właśnie się stwarzał, ktoś się rodził?
I wiersz Miłosza zastukał do mych myśli, o tym staruszku przewiązującym swoje pomidory i o końcu świata.
Każdy z nas ma swój świat.
I każdy z nas codziennie mógłby go podsumować swoim własnym wieczornym wydaniem wiadomości. Z newsami, sprawami ciągnącymi się od kilku dni, czy z sezonem ogórkowym.
Czasami wydanie zredagowane przeze mnie trafia właśnie tutaj.

Każdy z nas ma swój świat.
Hani świat w tamtej chwili to zacisze wózka pchanego przeze mnie przez miasto.
Komuś innemu w tamtej chwili dane były dramatyczne wydarzenia. Takie na śmierć lub życie.

Samochody powróciły na swoje miejsca i po zmianie świateł ruszyły - jak gdyby nigdy nic - dalej.
A mnie w głowie "Piosenka o końcu świata" Miłosza pozostała.

Październik 2010

4 październik 2010

Dopalacze

Każdy swoje dopalacze ma.

Hania również.
Hanulkowe mają kształt kulisty. Barwy cielistej. Rozmiarówka różna -począwszy od B, a na D zakończywszy (wielkość uzależniona od częstotliwości zażywania).
Aplikacja specyfiku następuje poprzez zassanie ciemniejszej obwódki stanowiącej zwieńczenie każdego z dwóch opakowań zawierających materiały kolekcjonerskie. Zwieńczenie to posiada liczne mikroskopijne zaworki, którymi specyfik spływa bezpośrednio do gardziołka aplikującego.
Aplikacja owego specyfiku powoduje wprowadzenie małoletniej mej w czasowy błogostan.
Jakiekolwiek próby ograniczania dostępu do owych dopalaczy skutkują głośnym oprotestowaniem. Twarz protestującej użytkowniczki pąsowieje, nosek marszy się jak papier marche, ząbki w skromnej ilości sztuk 6 zaczynają zgrzytać. Wiking wyruszający na swe wyprawy łupieckie z pewnością pozazdrościłby Hani perfekcjonizmu w dopracowaniu tak strasznie wojowniczego wyrazu oblicza.
Jednym słowem - drżyjcie narody, a zwłaszcza ty (czyli ja) matko karmiąca, która chcesz się to karmienie powoli reglamentować.


5 październik 2010

Starcia tytanów
Jeden z nich ma 80 cm wzrostu i 9 kilo wagi, drugi 169 cm i 65 kilogramów.
W obydwu płynie kapeczka krwi góralskiej. Z tym, że biorąc pod uwagę zawiłe reguły dziedziczenia, w tym większym egzemplarzu góralskich kapeczek krwi jest ciut więcej.
W związku z tym oba są uparte, charakterne i z rogatymi duszami.
I codziennie wieczorem dochodzi do starcia tych dwóch osobników.
Jeden z nich przez bez mała 30 lat poznał i pokochał swobodę, poczucie niezależności, komfort chadzania własnymi ścieżkami. Wilczy, czy też koci aspekt jego duszy rozmiłował się w chwilach samotności, kiedy to samemu sobie można zrobić dobrze, czytaj - z kubkiem wypełnionym po brzegi gorącym earl greyem zaszyć się z ciekawą książką gdzieś z kącie.

Drugi z tytanów dopiero co odkrywa swoją odrębność. Na razie niepewnie i z obawą.
Jak dotąd poczucie jakiegoś magnetycznego przyciągania przez miejsce prapoczątku jego zaistnienia wytwarza w nim potrzebę nierozerwalnego wręcz z nim kontaktu. Sygnał nadawany przez źródło wciąż jeszcze jest przez niego odbierany. I do takiego kontaktu dąży wszelkimi sposobami.

Mniejszy z tytanów uważa tę relację za symbiozę, większy zaczyna odczuwać to jako pasożytnictwo.

Czasem przychodzą takie dni, że z tęsknoty za chwilą samotności wyć mi się chce. A tu mały człowieczek całym swoim jestestwem domaga się mej przy nim nieustannej obecności. Na szczęście matka natura wyposażyła mnie w coś co miano instynktu macierzyńskiego nosi. I tak potrzebę pognania przez siebie gdzieś w nieznane, pościgania się z wiatrem i skowytu do księżyca odkładam na chwil kilka i przytulam się do mej małej kobietki, i tulę minut 15, minut 20, minut 40 i kołysanki do snu nucę, i po raz kolejny z łóżeczka do własnych ramion przenoszę. Bo zdaje sobie sprawę, że czasu coraz mniej mi pozostało na zaszczepienie i ugruntowanie w tej małej Istotce poczucia bezpieczeństwa, poczucia jej własnej wartości.
Niedługo role mogą się odwrócić i to ja mogę tęsknić za jej bliskością , jej nieustanną przy mnie obecnością.
Dlatego wciąż i nieustannie jestem na jej niemowlęce zawołania mimo, że czasem odczuwam pokusę stania się głuchą. Pokusa ta silna jest zwłaszcza o godzinie trzeciej nad ranem.

p.s. Ciągle żywię nadzieję, że na ściganie się z wiatrem mam jeszcze czas. No chyba, że wcześniej reumatyzm mnie dopadnie.


9 październik 2010
układanki Hanki

Rankiem przy myciu zębów zapatrzyłam się w oznaki, które odzwierciedlało moje łazienkowe lustro. O/kurczę/znaki, że o pierwszej świeżości w moim przypadku mowy być nie może.
Niechybnie latek mi przybywa i nie da się tego ukryć. Spojrzałam prawdzie w twarz - dokładnie, centymetr po centymetrze. To znaczy sobie na siebie spojrzałam, bo to moje odbicie pokazywało lustro. Kurczę! - pomyślałam. Od tematyki drobiu udomowionego chyba nie ucieknę.
Bo to i coś na kształt kurzych łapek zaczyna zarysowywać się na mojej twarzy. Dobrze, że to na razie tylko łapki kurze, a nie dajmy na to kurzy dziób.

Hanuśka w tym czasie jak na prawdziwego pędraka przystało, urzędowała sobie razem ze mną pospołu w łazience. Tylko z racji swego wzrostu i ograniczonych na razie zdolności poruszania się miejscem jej urzędowania była podłoga. Coś tam sobie dziewczyna mówiła do siebie i stukała, przestawiała, ustawiała. Jednym słowem zajęta była sobą i działalnością swoją.
A ja zapatrzona w te kurze moje.

Jak już ochłonęłam, wzrok swój spuściłam w kierunki córeczki, bo stukanie ustało, a Hanusia z wielkim ukontentowaniem spogląda na mnie wyczekująco.
O, kurczę ! - tematyka drobiowa widać nie zamierzała mnie opuścić tak szybko - jakoś tak czysto się zrobiło na podłodze. Niewtajemniczonym spieszę z wyjaśnieniem, że nie doczekaliśmy się jeszcze półek w naszej łazience i wszelkiej maści szampony, płyny do kąpieli, zmywacze do paznokci poustawiane w karnym rządku na podłodze pod ścianą stoją. Hanuśka postanowiła się z tym rozprawić i porządek zaprowadzić. Świetnie! Tylko gdzie ona to wszystko "zutylizowała?"
Podążyłam za hanuśkowym spojrzeniem...

(Kilka minut wcześniej razem pozbierałyśmy jej książeczki i pokazałam jej, że należy je powrzucać do wilinowego pudełka; dziewczę w mig podchwyciło klimat i z wielkim zapałem zaczęła mi pomagać w tej czynności)
Miejscem, do którego poukładała wszystkie dostępne jej tubki, pojemniki i buteleczki okazał się ... jej nocnik.
I tak to nauka układania w las nie poszła.


18 październik 2010

pod znakiem raka

Hani raczkowanie w stadium coraz bardziej zaawansowane wchodzi. Od niedawna jakieś nieśmiałe próby samodzielnego stania się pojawiły (choć niewyczuwalne dla dorosłych i nie wiadomo skąd hulające po domu huraganowe wiatry chwieją Hanulką na wszystkie strony - istny sztorm, jak tak na Hanulkowe chwiania patrzę). Ale Mała się nie poddaje i z determinacją walczy o utrzymanie się w pionie.

I tak trzymać :)


20 październik 2010

roczny remanent
czyli co przybyło, co ubyło i co pozostało rok po porodzie

galaretka- czy zawsze apetyczna?
niestety nie w moim przypadku. Ohydztwo, ciężkostawna okazała się dla mnie.
Pojawiła się po porodzie. Usadowiła się pomiędzy talią a biodrami. Jej wysokość galaretkowatość. Przyjęła kształt oponki. Opatuliła szczelnie moje ciałko poniżej kibici Myślałam, że jest tylko tymczasowo (co najwyżej na 3 miesiące). Okazało się jednak, że na stałe się zameldowała. I natrząsa się ze mnie i mej naiwności przy każdym mego ciała poruszeniu. Na ścieżkę wojenną wkroczyłam. I na razie przegrywam sromotnie.

od nadmiaru boli głowa
Zauważyłam ją dziś. Podcza wspólnego z córką raczkowania. Trzecią pierś. Ulokowała się symetrycznie pomiędzy dwoma tymi od urodzenia mego istniejącymi piersiami. Ciut poniżej. Zakończona wklęsłą brodawką, która kiedyś miano pępka mego miała. Powstaje z nadmiaru skóry. I zwisa tak smętnie ukazując się światu po każdorazowym doprowadzeniu korpusu mego do pozycji horyzontalnej.

nie tylko Morze Czerwone się rozstąpiło.
Moja skóra również. Podczas ciąży słyszałam: „Jaki ładny brzuch, zero rozstępów".
I uwierzyłam, i początkowemu zapałowi wsmarowywania w siebie specyfików wygasnąć pozwoliłam. A skóra od tych pochwał z dumy i wrażenia pękać zaczęła.
Po porodzie w bojowym nastroju zakrzyknąłam : Zetrę was z ziemi (znaczy się z ciała mego)!. niezniszczalne są. Brzuch wygląda jek po jesiennej orce i to orce na glęboka skibę.
A o reszcie będzie następnym raziem, kiedy to napiszę o...


21 październik 2010
remanent trwa....

Prośba o akredytację do objęcia funkcji piórnika zgłoszona
Biust mój aspiruje.
Większość dziewczyn na pewno doskonale wie co to test ołówka i na czym on polega.
Więc okazało się, że biust mój ma aspiracje nie byle jakie i jednym ołówkiem to nawet sobie "głowy" zawracać nie będzie. Postanowił iść na całość i w rolę piórnika na sztuk kilka chęć zgłosił. Na początku, tuż po porodzie czarno to widziałam. Bo od nadmiaru substancji mlecznej dumnie prężył się z każdej strony. O żadnych zwisach mowy być nie mogło. Jednak z czasem spuścił z tonu i ....z poziomu.

Zgłoszona na zawody
Niestety nikt nie uprzedził. Nawet nie zapytał. A ja tak nie lubię biegać. A tu przyszło mi ścigać się na czas z pęcherzem moim. Jak tylko poczuję, że presję wywiera, szukać muszę pewnego porcelanowego.
Chyba muszę polubić bieganie. Balsamem dla duszy mej jest świadomość, że przecież "Cała Polska biega". Od porodu to moje ulubione hasło z reklamy społecznej.

Resume
Postanowiłam się z tego wszystkiego śmiać. Ale już nie przez łzy. Tych to wylałam już ocean cały.

 

22 październik 2010

H2O
Wróciłyśmy ze spaceru.
Hania jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki po wjechaniu w progi domostwa obudziła się i otworzyła swoje oczka w kolorze ultramaryny.
Nasze spojrzenia spotkały się.
Mimo, że umiem pływać - utopiłam się. Zatopiłam się w tym Jej spojrzeniu i zapragnęłam tak pozostać w nim i nurzać się w jego głębi.
W tamtej chwili patrzyłam na Prawdę, Czystość i Nieskazitelność.
Jej spojrzenie było jak czysta, źródlana woda.
Dwie cudowne kropelki.
Ja sama w tym momencie poczułam się jak kropla wiślańska z okolic Żuław. Zanieczyszczona wtłaczanymi mi od dzieciństwa regułami, "zasadami przyzwoitości", podczyszczana przez nieudolne z rzadka podejmowane próby dotarcia do własnego ja, "wzbogacana" pestycydami spływającymi z pól obsianych opiniami innych, ziarnami obłudy, pseudożyczliwości i tym co wypada, a co nie; ujmowana w karby przybrzeżnych obetonowań ograniczających i pacyfikujących mój naturalny swobodny nurt i siłę spływu. Przefiltrowana przez oczekiwania środowiska. Stara, zmaltretowana; ta, która zagubiła gdzieś po drodze całą Prawdę o sobie.

Przeczytałam gdzieś, że żeby dojść do źródła trzeba iść pod prąd.

Zawracam.

Do źródła.

 

23 październik 2010

zdrada?

A jednak mnie zdradziłeś. Poczucie dojmującego smutku mną owładnęło. Przecież ty i ja mamy iść przez życie razem. Bóg, los, przeznaczenie zadecydował, że będziemy stanowili jedno; związał nas aż do grobowej deski.
Dlaczego tak się stało?
Zawiedzione nadzieje i oczekiwania względem ciebie bolą.
Powoli oswajam ten smutek.
Ale wiesz co? Może i masz prawo do tego co się stało.
Przypomniały mi się słowa, dawno temu wypowiedziane: Ile ktoś włożył, ile dał, tyle otrzyma.
Masz rację. Zaniedbywałam cię. Te kilka chwil kiedy przychodziło opamiętanie i nagłym nadmiarem mojej uwagi i troski chciałam ci zrekompensować brak uwagi na co dzień to zbyt mało i zbyt późno. A ty zawsze przy mnie trwałeś, niezmiennie. I wtedy kiedy w liceum zajadałam stresy, i przy każdej nieprzespanej nocy, przy chorobie, przez całą ciążę, przy porodzie i po nim. Przyznaję - czasem zdarzyło mi się badać ile jeszcze wytrzymasz, jakie są twoje granice, kiedy powiesz: "dość".
Raz przeprowadzałam cię przez głód, chłód i zapomnienie by potem w twoje wnętrze wtłoczyć masę słodyczy.
Miałeś prawo tak zareagować. Miałeś prawo do buntu.
Przecież i z pustego Salomon nie naleje.
Nie musisz spełniać wyśrubownych standardów stawianych ci przeze mnie.
Możesz żyć po swojemu - Ty - moje ciało trzydziestotrzyletniej kobiety po porodzie.
W pełni na to zasłużyłeś.

 

26 październik 2010

z postępem.... a może podstępem?
puk, puk...
stuka
tylko co?
Mętnym wzrokiem wodzę dookoła.
Świta....
puk, puk ....
z wnętrza dochodzi to stukanie...
taaa...., serce me puka stale, ale to nie to...
puk, puk...
Ok. Rozglądam się podejmując nikłą próbę zlokalizowania natrętnego pukacza.
Jedno oko otwarte, drugie dołącza do pierwszego. Rejestruję nasze łóżko, a my w nim - czyli codzienny standard. Oprócz tego na pofalowanym pościelowym horyzoncie majaczy mi Pijany Zajączek czyli Hania. Niedospane niebożątko, ze wzrokiem mętnym jak próbka wody z Wisły pobrana do analizy z okolic Krakowa co i rusz przewala się wśród wzburzonej pościeli. Próbuje trzymać fason czyli pion, ale z miernym skutkiem. Piszę -Zajączek, bo jak na prawdziwego marchewkożercę przystało komplecik ząbków ostrych jak brzytewki ma i nie waha się ich używać. Piszę - Pijany - bo przetacza się wśród pościeli i pionu utrzymać niezdolna. Wygląda na to, że próbuje zlokalizować resztki snów, które może gdzieś się w naszej pościeli zawieruszyły. A może (tu odezwał się mąż mój) tak wczesnym rankiem baru mlecznego poszukuje. Bo przecież nie od dziś wiadomo, że na kaca mleko najlepsze jest. Patrzę na zegarek, ignorując nachalne już dobijanie się - ósma dochodzi. No dobra. Otwieram. Pijany Zajączek momentalnie lokalizuje jadłodalnię i z minką wielce ukontentowaną rozpoczyna konsumpcję.
A na mnie w tej chwili olśnienie spływa.
To dobijała się myśl do umysłu mego.
Rany!!!
Jesteśmy w posiadaniu kabiny teleportacyjnej!
Budowa cokolwiek toporna jest jak na takie jej cudowne właściwości. Raptem kilka oheblowanych desek i komplet szczebelków. Wnętrze kabiny wyścielone jest materacem obleczonym w zielony kocyk. Dookoła osłony przeciwrozpraszające z motywami zwierzątek zamontowane są. Głównym testerem jest nasze kobiedzieciątko. Czynnikiem uruchamiającym proces teleportacji jest sygnał dźwiękowy nadawany przez Hanię. Skutecznie nadawany.
Donoszę, że kabina teleportacyjna działa.
No bo jak wytłumaczyć fakt, że koHaniątko co wieczór troskliwie wkładane przeze mnie do owego ustrojstwa niezmiennie co rano lokalizowane jest w naszym łóżku.
Poszliśmy z postępem montując te niewinnie wyglądające dziecięce łóżeczko i umieszczając je w sypialni.
A może ktoś tu podstępem próbuje wymusić swą poranną obecność nie w tym miejscu co trzeba i rankiem z tego powodu kaca tak zwanego moralniaka ma

 

30 październik 2010

(w) piate koło u wozu


...chyba przyjdzie mi się zaopatrzyć. Powoli dochodzę do wniosku, że to najlepsze wyjście. Wczoraj złapałyśmy panę po raz czwarty w przeciągu trzech zaledwie miesięcy. Jakaś czarna seria czy coś?
Do tej pory uważałam, że nie ma to jak solidne, pompowane koła w wózku dziecięcym.
Do tej pory sprawdzały się rewelacyjnie.
Do tej pory pomyślnie przeszły wszelkie testy z zakresu jazdy zimowej, plażowej, duktami leśnymi. A okazało się, że rozłożyła je jazda miejska.
A może tak zarozumiałe się stały przez te pozytywne wyniki z jazdy terenowej, że z dumy pękać zaczęły?
Mąż śledztwo na dętce przeprowadził (po raz czwarty) i z miną cokolwiek zadumaną i niepewną spytał czy abym przypadkiem nie wstąpiła w szeregi jakiegoś tajnego bractwa, które swoim adeptom każe po szkle spacerować?
Rozumie, że na wychowawczym kobieta odczuć może nieprzepartą pokusę urozmaicenia sobie dnia codziennego i różne szalone pomysły do głowy wpaść mogą (łącznie z brataniem się z jakimiś szklanymi bractwami), ale z tego stowarzyszenia to on prosi, żebym się wypisała i zaprzestała swoich po szkle spacerowych praktyk.
Ja też, a właściwie moje zginacze i prostowniki ramion z chęcią by przystały na tę sugestię. Bo mięśnie me po transportowaniu Hanki w objęciach swych (bo trzeba było "Wsad" z wózka wyciągnąć, żeby do przebitej dętki nie dorzucić jeszcze zdeformowanej i pokrzywionej felgi) też ochoty najmniejszej na powtórkę z rozrywki nie mają.
Ale cóż robić. Zabawiać się w Kopciuszka i na planowanej trasie spaceru dzień wcześniej szkło od ziaren piasku i innych takich oddzielać. No way!
Pozostaje mi tylko w zapasowe koło się zaopatrzyć. I mimo, że wypadłoby, że to piąte koło u wozu to wcale nie byłoby to koło zbędne czy niepotrzebne. :)

"PAMIĘTNIK MŁODEJ MAMY" Listopad 2010

1 listopad 2010

Mały człowiek i może...

Właściwie zamiast spójnika "i" bardziej adekwatny byłby spójnik "a".
A zamiast czasownika modalnego "może" właściwsze byłoby użycie czasownika "potrafić".
Zacznę więc jeszcze raz....
Więc - niby mały człowiek, a potrafi:
1) przewrócić świat dorosłego człowieka do góry nogami;
2) doprowadzić dobrze wychowaną kobietę nieużywającą przekleństw na skraj wytrzymałości psychicznej skutkującej przyśpieszonym kursem łaciny i intensywnym stosowaniem w praktyce tegoż języka
3) dokonać transformacji statecznego flegmatyka w wybuchowego choleryka
4) na nowo wyzwolić w człowieku pokłady dziecięcej radości, która z upływem lat zdążyła już pokryć się patyną i z lekka zruścieć
5) odkurzyć w ciele dorosłego pamięć radości istnienia i zabawy
6) roztopić i zmiękczyć nawet najtwardsze tytanowe serca.
7) ...
8) ...
9) ...
itd.

I wychodzi z tego taka neverending story


3 listopad 2010

Oferta specjalna

Tylko tutaj zapoznasz się drogi czytelniku z programem atrakcji w jakie obfitować może dzień z życia matki i jej rocznego dziecka.
Zapraszam do lektury.

7.00 - ignoruję Hani przebudzenie
7.15 - w dalszym ciągu staram się udawać, że śpię
7.30 - nie ruszam się, może uwierzy, że matka jeszcze śpi
7.45 - nadal udaję, ale są to już ostatnie podrygi
8.00 - udawać dalej nie sposób, trzeba wstać, a przynajmniej oczy otworzyć
8.05 - pierwszy poranny bieg matki, pęcherz rzuca wyzwanie do zawodów
8.30 - poranne spotkania z wodą i mydłem
8.45 - śniadanie dla Jaśnie Pani
9.00 - dziecko puszczone samopas, w tym czasie matka próbuje coś zjeść
9.00 - 10.40 - nazwijmy ten czas rekreacją (rekreacyjnie ma się Hania, matka próbuje poskromić domowy chaos)
10.40-14.00 - wycieczki fakultatywne (w programie przewidziana i wielce przez matkę pożądana odnowa biologiczna czyli drzemka - dotyczy młodego egzemplarza, matka w tym czasie za tragarza robi)
14.00-16.20 - powrót w progi domostwa, samowolka, kolejne próby czynione przez matkę w kierunku opanowania chaosu, dochodzą zajęcia kulinarne
16.20 - alleluja !!! na horyzoncie majaczy dodatkowe wsparcie dla matki - powrót do domu ojca małoletniej
16.25-17.00 - idylliczna scenka rodzinna - wspólne biesiadowanie
17.00 - 19.00 - matka wykończona walką z chaosem powoli zatraca kontakt z rzeczywistością - brak szczegółowych danych dotyczących tego okresu
19.00 - morskie wyprawy Hani (czytaj: łazienka + kąpiel)
19.15 - wieczorna uczta Hani
19.30- 20.00 - przedsenne opilstwo mleczne - Hani oczywiście
20.00 - 23.00 - alleluja (po raz drugi) - czas dla matki - w międzyczasie błogosławiona godzina 22.00 - mąż spać idzie i wtedy to NAPRAWDĘ jest czas TYLKO dla matki
23.00, 1.00, i inne godziny niezanotowane przez matkę - godziny alarmów i nocnych wezwań do sytuacji kryzysowych - mamusiu mleka, mamusiu nie chcę sama spać, mamusiu mleka, mamusiu ja zasnę tylko przy tobie, mamusiu mleka...

 

5 listopada 2010

nowe porządki...

czas wprowadzić.
Czosnek czekał dziś na mnie cierpliwie w szafce z garnkami, w jednym z nich. Woreczek soli przewędrował sobie do szuflady pod piekarnikiem. Kawałek marchewki znalazłam w szufladzie między serwetkami.
Pilnuję tylko, żeby noże nie rozsmakowały się przypadkiem w kuchennych wędrówkach.
Reszta osprzętu kuchennego może podejmować próby teleportacji.
Jednym słowem - nowe porządki nastały, bo Hania urzędowanie dziś w kuchni rozpoczęła na całego.

 

8 listopad 2010

Schody do raju.... Kain chciał tam być i Abel...

... a Hanulka już jest.
Codziennie do tego raju sie wspina.
Maniakalnie często - najfajniej jest, jak rundki wspinaczkowe z dwudziestu cykli sie składają.
Wdrapuje się z radością wielką.
Maniakalnie wręcz wielką.

Wdrapanie się na piętro każdorazowo wybuchem radości obwieszcza.
A matka podąża za nią.
Nie żeby się matka na drugą stronę wybierała - broń boże.
Ale, a jakże. Asekurować trzeba. Bo dziewczątko na haju z radości i entuzjazmu spaść z tych schodów gotowa.

Ki diabeł mnie podkusił, żeby pokazać córci jak się po schodach wspina?
No i który z kolei to był, co podkusił żeby dom z pięterkiem zamiast parterówki wybudować?

Hanulkę wspinaczka po schodach za każdym razem do raju doprowadza - świadczy o tym każdorazowa hanulkowa ekstaza po pokonaniu ostatniego stopnia.
Mnie te wędrówki doprowadzają do bólu krzyża.

Każdemu jego raj?

 

10 listopad 2010

U W A G A ! ! ! Puszczam się !!!

W końcu podjęłam decyzję.
Najwyższy już czas uczynić ten krok. I to w sensie dosłownym.
Dość już mam tej ciągłej rodzicielskiej kurateli.
Bo ileż można.
Dojrzałam do tego by zacząć po swojemu. By podążać swoim, a nie czyimś śladem.
Sama chcę obierać kierunki, w których chcę się udać. Podążać swoją własną ścieżką.
Dziś postanowiłam sie puścić.
I zrobiłam pierwszy samodzielny krok.
Ale rodziców proszę, by nadal byli na wyciągnięcie ręki, przynajmniej przez jakiś czas jeszcze. Zanim całkowicie nie zgłębię tajników samodzielnego chodzenia.

Hania lat 1 i 10 dni.


12 listopad 2010
nabawiłam się dziś alergii...


...na męża mojego.
Z uwagi na zobowiązanie uczynione przeze mnie, że aż do grobowej deski, pilnie poszukuję jakiegoś "odczulacza", który by tę alergię zlikwidował, bądź przynajmniej złagodził objawy.
A wszystko zaczęło się od wydawałoby się, że niewinnego stwierdzenia: "Bo ja nie umiem, nie potrafię, nie mam piersi" - uczynionego przez ślubnego mego w reakcji na moje zapytanie rzucone z łazienki dlaczego nie pójdzie do płaczącej córki i jej nie uspokoi.
Krew mnie zalała w tym momencie (i absolutnie nie mam tu na myśli tej comiesięcznej, która przypisana jest mi z racji mojej płci). Ja też w swoim życiu wielu rzeczy nie umiałam, ale się nauczyłam. Pewnie, że usypianie i ukojenie dziecięcych niepokojów i smutków do wielce atrakcyjnych czynności zaliczyć nie sposób, ale w życiu nie jest nam dane tylko i wyłącznie łatwe i przyjemne. Czasem trzeba zakasać rękawy, zacisnąć zęby i z pokorą i cierpliwością pochylić się też nad tymi mniej atrakcyjnymi aspektami rodzicielskiego żywota.

Mam wrażenie, że ja niestety utonęłam w tym mniej atrakcyjnym aspekcie po uszy same.
A mój mózg umiera śmiercią powolną, rozłożoną w czasie. Moje szare komórki usychają z powodu braku umysłowej stymulacji. Przepraszam Cię córeczko, ale spędzanie z Tobą całych godzin na zabawie klockami, przeglądaniu obrazków w książeczkach, czy wchodzeniu z Tobą po schodach, nie wpływa w sposób stymulujący na mój mózg. Mam nadzieję, że przynajmniej Ty czerpiesz z tego wiele radości i stymulacji umysłowej.
Oczywiście podejmuję próby przeprowadzenia jakiś akcji ratunkowych umysłu mego, ale jak na razie z miernym skutkiem.
Bo u mnie próby rozpalenia jakiejś intelektualnej dysputy z Twoim tatą po jego powrocie z pracy z reguły kończą się nagłym błyskiem, a potem słychać tylko syk gasnącego płomyka. I otula mnie ciemność.
Wkroczyłam właśnie w ciemne strony rodzicielstwa. Mam wrażenie, że pochłania mnie owa ciemność coraz bardziej. Ginę w tym mroku...


15 listopad 2010
wojna domowa....

...o mały włos, a by się przetoczyła przez nasz dom.
Bujam się z Hanią przybroszkowaną do piersi. W pokoju półmrok, w domu cisza.
Słodziutkie dziecko w ramionach,
bliskość,
czułość,
po prostu sielanka.
I tak w tym sielankowym nastroju wspomnienia sprzed roku mnie nawiedzają, kiedy to Hania w takim właśnie półmroku, przy pełni księżyca się rodziła. W tym pokoju.
I mój jedyny podczas tego porodu krzyk, taki głęboki, rodzący się gdzieś w głębinach mojego ciała, który wybrzmiał jak pierwotny skowyt tuż przed tym, kiedy mogłam przywitać sie z córeczką...
Hania zasnęła. Więc i ja wracam do rzeczywistości. Ciało wędruje do drugiego pokoju, w którym mąż przebywa, ale myśli bujają się jeszcze w hamaku wspomnień.
ja (do męża mego skierowane to pytanie): Czy ja krzyczałam podczas porodu?
mąż szybko i zdecydowanie: tak
(bez ani jednego zająknięcia, ani jednej chwilki zawahania)
ja: czy jesteś tego pewnien?
mąż: przy parciu, tak, krzyczałaś
ja (nadal próbując nakierować go na prawidłowe wspomnienia): na pewno?
mąż (mający doskonałą pamięć): tak, krzyczałaś
ja (jeszcze nie zrezygnowałam): a jesteś pewien, że to były krzyki, a nie sapnięcia? Tak, to były sapnięcia. Na pewno tak było. Przecież ja pamiętam, że tylko raz zawyłam (tak na marginesie, rzeczywiście nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się wydobyć z siebie takiego dźwięku)
mąż: jestem pewien, mogłabyś ogolić mi głowę?- dorzucił, wręczając mi golarkę do włosów.
ja: ok.

zmiana scenerii: - łazienka państwa XYZ.
myśli me nadal zajęte liczeniem, sumowaniem, dodawaniem - ogólnie tak zwaną buchalterią porodowokrzykową.
mąż potulnie głowę schylił, jak skazaniec na szafocie, a ja dzierżę w dłoni pracującą już golarkę.
ja: to musiał być jeden krzyk, przecież pamiętam (daję mężowi ostatnią szansę na zrehabilitowanie się)
mąż: no przecież mówiłem, że nie
ja tak patrząc to na głowę męża mego, to na golarkę zaczynam się zastanawiać nad użyciem środka perswazji w postaci owej golarki;
po chwili autorefleksji: w takim razie muszę zapytać Kasię - położną, która towarzyszyła nam przy narodzinach Hani, ale wiesz co, tymi swoimi odpowiedziami zburzyłeś mi cały " konspekt" mojej opowieści porodowej.

Bo podczas mojego razem z Hanią bujania się na fotelu zaczęła mi się snuć taka oto opowieść:
Pewnego listopadowego wieczora, kiedy świat spowijał już półmrok, a wszyscy święci mieli swój specjalny wieczór. Kiedy księżyc świecił w pełni, tej tajemniczej nocy dał się słyszeć wilczy skowyt, który uleciał gdzieś do gwiazd. A kiedy wybrzmiał - Ty pojawiłaś się na świecie.

No i sami widzicie, że nijak nie pasują mi tu jakieś cykliczne porodowe krzyki.

 

17 listopad 2010
obuchem między oczy...

... dostałam.
Takie wrażenie miałam po przeczytaniu wywiadu Agnieszki Jucewicz z brytyjską pisarką Rachel Cusk w Wysokich Obcasach. Dla zainteresowanych link http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53662,8642830,Nie_jestem_z_waszego_plemienia.html.
Czytając, czułam, że moje myśli i odczucia dotyczące macierzyństwa, które kłębiły się w mojej głowie od pewnego czasu (właściwie była to istna plątanina), powoli, nitka po niteczce są odplątywane i właściwie nazywane. Ktoś w końcu uporządkował to wszystko co ostatnio zapętliło się i coraz bardziej motało w głowie mej.

Kiedy kobieta rodzi dziecko i staje się matką to w jakimś sensie umiera.

Przez 33 lata mojego dotychczasowego życia jednym (co nie znaczy, że jedynym i dominującym) z elementów definiujących moją kobiecość był wygląd. Tak zostałam "zaprogramowana" m.im. przez wszechobecny przekaz mediów, społeczeństwo. Oczywiście nie jest to czynnik decydujący, ale jednak dotychczas był znaczący w moim zbiorze zawierającym elementy składające sie na moją kobiecość. I ten wygląd został w dość znaczny sposób nadszarpnięty przez ciążę i macierzyństwo. Kiedy żaliłam się, że mam problem z zaakceptowaniem swojego "nowego" ciała, jego galaretkowatości, rozstępów i tym podobnych przypadłości, najczęściej słyszałam powtarzane jak mantrę stwierdzenia "ale przecież masz dziecko". Wokół siebie nie znajdowałam zrozumienia dla mojej "żałoby" po dawnej Asi. Nikt nie dawał mi do tego prawa.
Na oswojenie się, zaakceptowanie, zaprzyjaźnienie i zżycie się ze starym miałam przecież darowane całe 32 lata. To nowe mam od roku. Inne, moim zdaniem brzydsze (no nic nie poradzę, że nie jest w moim guście). Na razie przyglądam się mu. Minął rok, a ja ciągle nie potrafię odnaleźć w sobie zgody i akceptacji na to, jakie jest teraz. Potrzebuję czasu. I myślę, że nie jest to fanaberia jakiejś kobiety, dla której wygląd jest czynnikiem decydującym i miernikiem jej atrakcyjności. Absolutnie nie jestem typem kobiety, dla której problemem o zagadnieniu globalnym jest kolor włosów, czy wzorek na paznokciach.
Moje stare ciało umarło. Pogrzebać je musiałam. Ale nadal noszę w sobie po nim żałobę.

Klepsydrę wywiesić mi przyjdzie również po umyśle moim. W kołowrotku matczynych zajęć i spełnianiu obrządku w obejściu wokół dziecięcia mego, stymulacja mojego mózgu jest żadna. A on jak tlenu każda istota żywa, do życia podniet intelektualnych, kreatywnych wyzwań i odmiany w codzienności potrzebuje. A roczna już obsługa małoletniej jest niestety zajęciem powtarzalnym, rutyną z daleka zalatującym, jałowym.
Oczywiście obserwowanie rozwoju Hani daje mi powody do radości, ale mózg mój skowycze za znanymi mu z przeszłości dawkami adrenaliny, za nowymi wyzwaniami, za odmianą, za czymś niespodziewanym, wymagającym zaangażowania intelektualnego. Rozglądam się dookoła i widzę, że niestety w mojej aktualnej rzeczywistości braki w tej dziedzinie występują. Niczym nie mogę tego w najbliższym czasie wypełnić.

Kiedyś była tylko Kobieta.
Teraz jest Matka i Kobieta (w takiej właśnie kolejności).
Na razie ta pierwsza ma decydujący głos i wiedzie prym.
Ale wierzę, że za lat kilka jak feniks z popiołów odrodzi się Kobieta.
I będzie to Kobieta bogatsza, bo wzbogacona przez doświadczenie macierzyństwa.

 

19 listopad 2010
brak konsekwencji?

- "Ooo, jaki ładny chłopczyk. A jak ma na imię?"
- "Hania" - odpowiadam z uśmiechem
-"...." (i tu następuje chwila konsternacji)
A wszystko dlatego, że Ośrodek Decyzyjny czyli ja - matka owego "ślicznego chłopczyka" nie ulega ogólnemu trendowi nakazującemu dziewczynki ubierać w róże (i nie o kwiatki bynajmniej tu chodzi). Młodociana ma pecha, że jej rodzicielka uczulenia dostaje na widok od stóp do głów w róże odzianych dziewczątek. Skąd taki pinktrend? Próbowałam dociec i oto jakie informacje zebrał mój wywiad.
Na Śląsku w zamierzchłych czasach był zwyczaj ubierania dzieci adekwatnie do ich płci. Był więc i niebieski. Był i różowy. Ale o dziwo (i tu zdziwiłam się bardzo), to chłopców ubierano w różowe, a dziewczynki w niebieskie. A dlaczego? Ma to swoje korzenie w chrześcijaństwie. Niebieski jest kolorem maryjnym. Matka Jezusa zwyczajowo przedstawiana była w szatach koloru niebieskiego - stąd kolorem "przeznaczonym" dla dziewczynek był błękit. Czerwień natomiast, szkarłat i inne jego odmiany i odcienie (w tym różowy) to kolor Chrystusowy. Więc chłopcom przypisano kolor różowy.
Ale to było dawno temu, zanim jeszcze nastała era odzianych w róże lalek Barbi. Przed erą pani Joli Rutowicz, Dody, itp., które to panie kolor ten w oczach mych i psychice skutecznie zohydziły.

Poruszyłam też tę kolorystyczną tematykę z jedną panią psychoterapeutką.
I co usłyszałam.
Kolor czerwony przypisany jest do erotyki; jest to kolor seksualny. Kobieta, kiedy chce podkreślić tę cechę w sobie, niejako wystawić ją przed szereg innych swoich cech, zaakcentować swoją seksualność używa wtedy właśnie koloru czerwonego. Stąd więc mamy ponętne usta pociągnięte krwistoczerwoną pomadką, czerwone (choć skutecznie rywalizuje na tym polu i w tym wydaniu czerń) kuszące dessous, seksowne szkarłatne szpilki na niebotycznych obcasach itd.
Małoletnie nie powinny etapować w tak dosłowny sposób swoją seksualnością, stąd dla nich przeznaczona jest wersja light (wyblakła wersja czerwonego - czyli różowy).
Brrr....

Dlaczego ja jestem antagonistką cukierkowosłodkich różowoodzianych panienek?
Bo nie lubię sztampy.
Bo nie lubię jak kogoś wtłacza się w jakieś nakazy, zakazy i inne takie.
Bo tęcza jest kolorowa, a nie w monochromie.
Bo lubię na przekór.
Bo dziecko ma jeszcze czas zanim zacznie etapować swoją seksualnością.
Bo rajstopki z traktorami i koparkami na dziewczęcych nóżkach też fajnie wyglądają.
Bo nie lubię ograniczeń.
Bo stereotypy w moim mniemaniu są "be".

A jeśli zdarza mi się robić zakupy dziecięcych ubranek w sklepie (co zdarza mi się dość rzadko, a to z racji tego, że Hania odziedziczyła w spadku po kuzynie, kuzynce i innych dzieciach z sąsiedztwa masę ciuchów) to nieodmiennie na pytanie ekspedientek dla chłopca, czy dla dziewczynki? odpowiadam "a czy to ważne? ważne żeby było wygodne, ładne i praktyczne w ubieraniu, no i żeby mój portfel nie klękł przy płaceniu. A czy będzie z kwiatuszkami, czy z samochodzikami to naprawdę mało istotne."

Niestety róż jest wszechobecny.
Znalazł się i w haninkowej szafie. Różowe cudeńka napływały zewsząd szerokim strumieniem od znajomych przybywających w nasze progi z gratulacjami narodzin dziecięcia. Ale nie ogłaszam jeszcze stanu klęski żywiołowej. W odwodzie jest na szczęście jeszcze cała gama niebieskości, zielonego i w innych kolorach tęczy ubranek.

Dlaczego więc jak myślałam o napisaniu tego posta miałam dziwne poczucie dysonansu?

Bo jak spojrzałam na Hanulkę to zobaczyłam, że dziecię me od stópek po szyjkę ubrane jest w tonacji różowej.

Czyżby brak konsekwencji i gołosłowność?
Zapewniam, że był to jednorazowy "wypadek przy pracy".

 

20 listopad 2010
domowy kontroler jakości

Poranek.
Mamy lekkie opóźnienie, bo to w sumie już późny poranek, a właściwie wczesne przedpołudnie.
Szybciutko spiłowywuję sobie paznokcie.
Hania w tym czasie tradycyjnie robi przegląd mojej podręcznej kosmetyczki.
Skrupulatny przegląd.
Każda rzecz wyjmowana jest pojedynczo, oglądana ze wszystkich stron i pod każdym kątem. Następnie odkładana na bok. I tak kolejno kontrolę przechodzą cztery pilniki (dwa papierowe, jeden szklany i jeden mineralny), cążki, nożyczki, kilka drewnianych patyczków, wsuwka do włosów, polerka do paznokci, radełko, czyścik itd. Następnie każda z tych rzeczy wkładana jest z powrotem do kosmetyczki. Pojedynczo! I oczywiście podczas tej czynności następuje powtórna lustracja każdego z ww przedmiotów. Jakiekolwiek nieśmiałe próby zasugerowania, że można hurtowo wrzucić te wszystkie szpargałki do kosmetyczki natrafiają na głośny i kategoryczny opór.
A czy wspomniałam, że kosmetyczka jest na zamek?
Hania oczywiście testuje rówież otwieranie i zamykanie.
Wielokrotnie oczywiście.

Kilka dłuuuuugich chwil później.
Idziemy z Hanią po świeże ciuszki dla niej. Hania jest właśnie po śniadaniu, które częściowo przemieściło się na jej bodziaka i właśnie wrasta w strukturę materiału przechodząc w stadium przepoczwarzania się w kolejne plamy nie do usunięcia. Hani komoda z ciuchami jest na piętrze. Mamy więc do pokonania 16 schodów. Aby umożliwić doskonalenie się dziecięciu w motoryce, schody Hania pokonuje własnoręcznie, a właściwie własnonożnie i własnoręcznie.
Takiej okazji oczywiście nie przepuści nasz domowy kontroler jakości. Każdy stopień wymaga dokonania dogłębnej analizy pod kątem przebiegu usłojenia drewna, ilości sęków, istniejących mikrouszkodzeń itp. Każdy kurzowy pyłek wymaga badania organoleptycznego pod względem struktury, smaku i innych walorów. Dodatkowo niezbędny jest komentarz słowny dla każdej nowonapotkanej rzeczy. I chroń nas Boże, jeśli przez zapomnienie zostawimy coś na którymś ze stopni.

Tak samo sprawa się ma z jedzeniem i z wieloma innymi wydawałoby się, że zwykłymi czynnościami.

Przy zasypianiu było oczywiście skrupulatne sprawdzanie twardości materacyka - centymetr po centymetrze :)

UWAGA! Ta strona używa plików cookies. Brak zmiany ustawień przeglądarki oznacza zgodę na ich użycie. Więcej...